met lood in mijn schoenen

Met lood in mijn schoenen ben ik net de auto ingestapt. Al maanden lang heb ik twee collega's die zwanger zijn. En hoe krijgen ze het voor elkaar maar gisteren avond zijn beide bevallen. Leuk natuurlijk en grappig misschien ook. Maar op mijn werk waar 17 vrouwen werken en 3 mannen is het vandaag dus ''zullen wij ook gezellig samen bevallen'' Leuk he heb jij het al gehoord...leuk wat gaan we kopen..leuk .. leuk ..leuk. Natuurlijk verdienen de meisjes alle aandacht van de wereld. Maar mijn hart bloed en verscheurd was alles maar zo simpel en voor iedereen zo leuk.

Dit wordt dus een lange dag en een eenzame lunch want dat zijn dé momenten waarop ik dus extra geconfronteerd wordt met de onvruchtbaarheid van mezelf. En het terug denken aan 1 jaar geleden waarop de dokters dachten dat ik zwanger was maar het niet zo bleek te zijn en waarna nooit meer iets is gebeurd.

Pfff was het maar 5 uur....

sas

verder

Mensen mensen wat een tijdens zijn het.

We zijn inmiddels verhuisd naar een hele andere omgeving. Man is druk in de weer met twee leuke banen.

En bij de onze wekelijkse dinsdag uurtje gaat alles voorspoedig. De grootste emotionele slagen zijn wellicht geleverd. Al moeten we nog een paar zaakjes op orde stellen. Eigenlijk de dingen waar we steeds vragen over hebben. De tijd zal raad geven.

Inmiddels hebben we een second opinion gevraagd aan een andere ivf arts, die wij telkens op verschillende manieren tegen kwamen. Nou wat was dat een arrogante lul. Ik vond de man in kwestie helemaal niet vriendelijk, niet geduldig en sociaal. Wat een verschil met die lieve mensen in het UZ. Wel zijn we twee dingen wijzer geworden en daarover gaan we dan in het UZ nog maar weer eens spreken.

Ook gaan we lekker dokter hoppen en nog een afspraak maken met een andere arts. Die volgens internet ook geweldig werk doet. Al moet ik zeggen dat volgens internet en andere eigenlijk bijna alle gespecialiseerde ivf artsen heel goed zijn.

Waarom het dan nooit lukt bij ons dat is voor hen ook een raadseltje met name omdat ze veel kunnen maar dagelijks in je baarmoeder kijken waarom het niet hecht tja daarvoor bestaat tot op heden geen techniek voor. Wellicht wel in de toekomst voor de mensen na ons.

We hebben het hier gezellig en de opdracht van de week is: wat is onze definitie van romantiek en hoe doen we dat..;-0 GEloof me als ik zeg dat het gisteren tijdens de lunch tot hillarische taferelen zorgde. Ik kan in ieder geval nog veel leren van mijn lieve collega's.


x sas

Tijd..

De tijd gaat snel. Ik heb al een tijd niet geschreven op de blog.

Dat komt omdat ik niet zoveel inspiratie heb omdat ik zo moe ben. En ik merk dat de blog inmiddels niet meer zo grappig is als de bedoeling was. Het is inmiddels een klaaggezang geworden en dat was vanaf het begin toch niet echt de bedoeling.

Dat komt natuurlijk door alles wat er speelt en ik gewoon mijn gedachte opschrijf zonder erover na te denken. Alleen die is blijkbaar inmiddels zonder humor.

Toch kijk ik wel dagelijks even of er mensen reageren, dat vindt ik dan wel weer leuk. Raar eigenlijk hoe een mens in elkaar zit.

De doos ...iedereen is benieuwd of het vordert ik kan jullie met een gerust hart mededelen dat er niets over te zeggen valt. De doos is er nog niet...hij zal er eerdaags wel komen. Net als andere zaken die we nu aan aan het oplossen zijn. Het is net als een puzzel we leggen stukjes en soms passen die en soms niet. Soms gaan we op volle kracht vooruit, soms stopt het.

Alles gaat hier in golf bewegingen. Ik leef per dag en kijk soms iets vooruit maar niet verder dan het einde van het jaar. Dat is ver genoeg meer kan ik niet nu. Ik ben inmiddels '' officieel '' overspannen. En zit nu dus thuis, dat is dus geen vakantie he jongens dat is serieuze business. Aan de ene kant doet het me goed omdat er nu een pak minder prikkels zijn aan de andere kant voel ik mij verschrikkelijk schuldig naar collega's. Zeker omdat het nu de drukste periode is op het werk. Maar wat moet dat moet.

Ik merk dat ik erg leun op mijn ventje dat is lastig voor hem. Ik ben erg onzeker in alles wat ik doe, zeg of niet doe. Alles lukt niet meer zo goed, ik kan slecht tegen prikkels van buitenaf. ik kan alles maar slecht onthouden, mijn korte termijn geheugen is echt een zeef. ik weet soms niet eens meer wat ik een uur geleden heb gedaan. En als ik alleen naar de stad ga dan ben ik zo weg teveel is het ik kan het niet filteren. Auto rijden is ook wat lastig omdat ik zoo moe ben.En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik slaap veel en lees simpele boeken ach het zal wel weer overgaan.

zo dat was de update voor nu....

Opdracht

Twee weken geleden heb ik een opdracht gekregen. Zorg ervoor dat de spanning en stress uit je lichaam gaat door te knutselen. Jaja lekker makkelijk gezegd maar niet gedaan.

De psych waar we inmiddels al een paar keer samen naar toe zijn geweest kwam hiermee. Juist omdat mijn hele lichaam pijn doet, fysieke klachten spelen bij mij altijd een grote rol als ik de emoties niet kan,wil of durf te uiten. Hoe dat komt weet ik eigenlijk niet.

Ze kwam met een zwarte door aanzetten waarin allerlei teksten en andere dingen zaten, op de doos zaten veren en verschillende zinnen of woorden zoals, ik kan niet zwanger worden, of iui of icsi enz. Ik begon onverwacht verschrikkelijk te huilen, de psych, ik en Alan schrokken daar eigenlijk allemaal van. Ze vroeg zich af hoe dat kwam. Alan zei ,, omdat je het woord ritueel gebruikt en daar houdt sas niet van'' hmmm dacht ik dat is waar maar nee dat is het niet. Later bedacht ik dat het zo definitief voelde, zo en nu stoppen we punt, dit is om af te sluiten. En ik kwam er direct achter dat ik het nog niet kan en wil afsluiten. Ik ben er nog niet klaar voor om met zijn tweetjes te blijven. Ach wanneer ben je er wel klaar voor als de hele wereld dagelijks draait om kinderen? Volgens mij nooit.

Nu de psych op vakantie is voor enkele weken, heb ik rustig de tijd om na te denken ook over de 'zwarte doos'' en mijn opdracht.

Net tijdens het dagelijks ochtend wandelingetje met de liefste hondjes van de wereld. Bedacht ik dat ik bang ben voor mijn eigen emoties. Wat als ik eraan begin, welke beerput van jaren van mislukkingen ga ik open halen, hoe kom ik er dan uit? Kom ik er dan wel uit? Hoeveel kan ik nog hebben? Dat is de reden waarom ik niet durf omdat ik nu al bijna niet meer voor mezelf kan zorgen. Ik draai al maanden op de automatische piloot. De afgelopen weken is de aftakeling fysiek enorm snel gegaan. Mijn lichaam is zwaar en moe en kan niet meer vooruit. En dat is eng omdat ik het herken. Gelukkig herken ik het maar ohh wat is eng. Wat nu hoe verder echt waar ik weet en durf het niet.

Rust is het enige wat ik wil in alles rust. Dat zou de grootste remedie zijn. Maar rust zit er de komende tijd nog niet in.

Mijn vriendin zei vorige week ''schatte patat'' wij denken dat je langzaam naar een burn out gaat. Nee joh zei ik. Maar toch he ook daar denk ik nu dus overna en inderdaad ik zou het allemaal zomaar kunnen verliezen. En dat is dus echt niet de bedoeling.

Die zwarte doos dan toch maar maken? Alleen ....pffff ....ik wil wel maar durf niet.

x sas

Natuurlijk....

Natuurlijk is het zo dat de rode duiveltjes er weer zijn. Had ik echt iets anders verwacht nee. Gehoopt ja dat wel tegen beter weten in. Ben er niet echt verdrietig van deze keer omdat ik het eigenlijk niet anders had verwacht. Maar goed we gaan rustig verder met het stoppen. Tenminste voor nu, we zijn namelijk al een stapje verder door te zeggen dat dit niet de eind halte zal zijn. Maar de rust doet goed dus we wachten lekker nog even met de volgende ronde. Hoe we verder gaan weten we nog niet we zijn dat aan het onderzoeken, nieuwe icsi ronde, adoptie of een draagmoeder zoeken elke piste zijn we aan het bekijken. Komt tijd komt raad en dan zullen de knopen wel door gehakt worden.

Maar voor nu houden we de pauze en daarmee rust nog even lekker aan want ergens bevalt het ons wel. Niet steeds naar het ziekenhuis en overal rekening mee houden.

We genieten lekker van het zonnetje en onze honden. Roos groeit als kool en dat brengt veel nieuwe avonturen met zich mee. Heerlijk.


Liefs Saskia

3 dagen overtijd

Afgelopen woensdag kreeg ik het opeens op mijn hielen. We hebben de afgelopen jaren altijd op de artsen vertrouwd en ook op hun data's van komen en gaan. Dat ik eigenlijk niet meer weet hoelang mijn cyclus is.

Woensdag dacht ik opeens huh had ik vorige week niet mijn regels moeten krijgen? Hup de agenda erbij en tellen. Hmmm...tja..tjee...hmmm..nog eens kijken en ja hoor was mijn bevinding. Opeens licht paniek..shit wat nu ik zit vol met medicatie. Hmm nee t'zal wel later zijn omdat mijn lichaam weer moet wennen. Hmm niets zeggen zwijgen en maar zien wat het geeft. Maar dat gaat dan dus niet he. Dus hupsakee het broekloeren was weer begonnen. Hmm....nee ziet er allemaal normaal uit. Zal mijn hoofdpijn dan toch daarvan komen...net als in oktober tijdens die windei.

Volgende morgen hmm..nog steeds niets...s'middags om 16:00 uur toch maar het ziekenhuis gebeld. Ik de situatie uitleggen, tja mevrouw hoelang is het geleden ikke 5 weken. Normaal is dat toch korter. Nou mevrouw dat ligt eraan he, hoelang is uw cyclus? Geen idee mevrouw de afgelopen jaren heb ik altijd gewoon naar jullie geluisterd maar ik kan wel zeggen dat op de dag zelf ik 9 van de 10 keer mijn regels kreeg. Ok mevrouw wacht even ik pa uw dossier. Ja ja doet u maar rustig hoor mijn hartslag gaat inmiddels 200 ofzo...lekker rustig ook. Hmm ja mevrouw ik zie het uw cyclus is altijd 30 dagen. Mevrouw als u maandag nog niet menstrueert dan toch maar even een testje doen. Maar het kan ook komen omdat u tijdelijk bent gestopt. Oh ok..dusse ik ben nu 3 dagen overtijd? Nou mevrouw zo zou ik het niet echt willen noemen hoor. Succes he. Je hoor dank u wel.

Mijn man kijkt mij even later zeer vreemd aan en zegt heel nuchter.....hmmm je hebt daar wel een zeer grote puist zitten he....fijn en bedankt.

Maar goed zoals altijd, zoals al 6 jaar lang was ook dit moment van hoop weer voor niets. Zal ik het dan nooit afleren? Nu nog niet dat is duidelijk. Ik ben er nog niet klaar mee. Wanneer wel? Echt waar geen idee. We zullen zien.

WOEST

Ik ben net als alle mensen wel eens boos,verdrietig, blij, opgewekt enz. Vandaag was nee ben ik WOEST. WOESTER dan WOEST, de lieve hondjes waren heel bang van mij en zelfs mijn lieve ventje heeft me nog nooit zo gezien.

Ik kan niet precies vertellen waarom, maar we worden al 3 jaar lang door de juridische processen in NL in de maling genomen. Dat heeft op vele fronten al heel veel te veel gekost. Het einde leek in zicht maar nee hoor die K** heeft weer een nieuw iets gevonden waardoor we weer NIET krijgen waar we eerlijk waar recht op hebben. Ik ben WOEST zo WOEST dat ik niet eens heb hoeven huilen. En ik kan niets doen we staan weer met de rug tegen de te bekende muur. Ik ben de kamer uit gelopen heb mijn schoenen uit gedaan en heb staan slaan, heel hard staan slaan met mijn schoenen tegen de muur. Ik heb staan schreeuwen dat volgens mij zelfs in NL iedereen het heeft gehoord. En kan kan me geen bal schelen!!!!!!!!!!!!!!

Mijn liefste man van de hele werled probeerde me rustig te krijgen het lukt niet. Ik ga nu toch eens echt drastische maatregelen nemen. Na 3 jaar ben ik alle in de maling nemerij van de rechtsgang in NL. Misschien zoek ik zelfs de publiciteit wel op. Baat het niet schaden doet het ook niet. Stelletje klootzakken zijn het. Echt waar! Ik ben inmiddels niet meer echt woest maar wel heel erg boos.

Had ik vorige week nog te gevraagd om de gouden tip om me te uiten.....heb hem dus gevonden.

Zo mijn arm doet pijn net als mijn hoofd, mijn schoentjes hebben het avontuur overleeft, de muur ook. En wij het is wij tegen de hele wereld en dat maakt ons heel heel sterk. Kom maar op.......wie durft heeft echt lef.

En nu....

Allereerst iedereen die leest, mij volgt en reacties achter laat. Heel erg BEDANKT het doet mij goed om te zien dat ik lieve trouwe volgers heb hier op het web!!! Dat helpt me een beetje de tijden door.

Er wordt zo af en toe wat gevraagd aan mij als reactie op mijn schrijven. Een van die dingen is En hoe merk je nu dan dat je lichaam aan het afkicken is?

Hierbij het antwoord. Sommige mensen zijn heel erg knap in het uiten van hun emoties, door te huilen, te schreeuwen, te sporten, te ......geen idee. Ik ben daar helemaal niet zo goed in. Ik huil nooit echt ja soms even een traan of twee hooguit drie en dan hopsake weer verder. Of schreeuwen nee dat al helemaal niet...ja ruzie maken met mijn man of boos worden op onze lieve hond, sporten dat is voor andere familieleden weg gelegd. Dus wat houd je dan over om je emoties te uiten .....niets. Dat is natuurlijk niet zo slim, maar ja de ene mens zit anders in elkaar dan de andere.

Toch moet al die pijn, verdriet en zorgen wel uit je systeem. Nou dat regelt mijn lichaam al heel mijn leven zelf. En ook al kunnen volgende de mooie geleerde artsen een aantal dingen niet toch doet je hoofd en lijf wathij wilt.

In de afgelopen jaren ben ik nooit ziek geweest, heb ik nooit pijn gehad, alleen een keertje verkouden maar dat is het dan wel. Er was simpel weg geen tijd voor. Elke maand ben je bezig met, spuiten en slikken, met echo's en bloedprikken, met urine opvangen en meten. Mijn hele leven draaide daarom heen, elke dag wordt je ermee confronteerd. Je staat ermee op en gaat ermee naar bed. Of je dat nu wilt of niet, als de wekker gaat denk je oh..wat moet ik vandaag doen, wat voel ik.

Nu we dus niet meer naar het ziekenhuis gaan ben ik een wandelende patiënt. Ik heb spontaan mijn oude vriend terug...de muis arm...vanaf vandaag zelfs twee. Hiep hoi...mijn benen doen pijn, en sinds dit keer een nieuwe onder de horizon. Pijn aan mijn mond, eerst dacht ik dat ik steeds migraine had en oorpij/nekpijn. Toen dacht ik huh mijn mond is ontstoken. Het deed zo'n pijn dat ik mijn tanden niet meer kon poetsen. De tandarts heeft een foto gemaakt en wat blijkt ja hoor ik heb in mijn bovenkaak twee verstandskiezen zitten die er direct uit moeten. Ik aan de antibiotica. Twee dagen zonder en de pijn is niet te harden en dan met name in mijn hoofd. Verschrikkelijk. Afgelopen maandag naar het UZ geweest de kaakchirurg gezien. wat blijkt nee mevrouw het is niet ontstoken hoor. En uw klachten nee hoor dat komt niet van uw verstandskiezen...huh...huh..dat komt van stress. Uw kaak -en gezichtspieren zijn zo enorm gespannen dat u daarvan klachten heeft. U bijt snachts , tijdens de file en het schoonmaken en misschien andere momenten zo op uw tanden, tong, wagen. En tja ze heeft gelijk, ik doe dat. Ik geef u fijn spierverslappers die u slikt voor u gaat slapen. En over 10 dagen zie ik u terug als de pijn dan minder of weg is dan krijgt u een ontspanningsbidje voor je kaak. Ohh...opgelucht en al naar huis. Nou ikke onder de stress nee hoor het is d-stressen. Dus pijn in mijn lichaam. De pillen helpen al een heel stuk en slapen dat ik doe..ik wordt sóchtends bijna niet meer wakker maar ok.

Dus lieve lezer dat gebeurd er als ik onder de stress zit of als ik dus niet stress maar blijkbaar toch.

En nu ik ben op zoek naar de Gouden tip...iemand?

Vreemd

Ik moet consateren dat het aantal bezoekers minder is geworden, of tenminste de reacties> Men leeft mee met ons als men het pas weet. Het lijkt wel of het dan spannend is, daarna is blijkbaar de lol ervan af. Mijn collega's weten waar we mee bezig zijn, tenminste tot 3 maanden geleden. Toen ik het op het werk vertelde en plots iedereen zogenaamd geïnteresseerd was. Na hun ervaring van dichtbij dat het mislukte zoals wij al jaren mee maken. Hield opeens de interesse op.

Nu is nog maar een enkeling oprecht geïnteresseerd in hoe het gaat. Weten ze dat we nog elke dag in twee strijd staan over; en hoe nu verder. Men kan er maar moeilijk mee overweg en vraagt er zelden naar. Is dat omdat ze ons willen ontzien? Is het omdat ze er genoeg van hebben? Of komt het omdat ze niet meer weten hoe reageren of wat te zeggen? Voor mij voelt het steeds meer als eenzaamheid. Alleen met Alan en soms zelfs dat niet, kan ik het er mondjes maat over hebben. Het is gewoon k** dat mensen doen alsof je een enge ziekte hebt. Ik houd me mond dus maar en eens in de week heb ik een uitlaadklep voor 1 uurtje. Dat helpt een beetje...de rest van de tijd zit het in mijn lichaam, in mijn hoofd in elk vezeltje van mij.

Ik denk wel eens en hoe zou ik reageren? Wat zou ik doen? Hoe zou ik me opstellen? En dan moet ook ik tot de conclusie komen dat ik het ook niet weet. Dus hoe kunnen anderen het dan weten? Geen idee.

Welkom dus in de wereld van de vruchtbaarheids problemen.

Het lot wilt wel dat nu we tijdelijk gestopt zijn mijn lichaam opeens aan het herstellen is. Door middel van allerlei kwaaltjes grote en kleine. Dat doet mijn lichaam altijd vervelend maar wel herkenbaar. Het zoekt een weg om dingen af te sluiten en opnieuw te vullen. Ik baal ervan want nu ik niet meer de hele dag met mijn baarmoeder bezig ben wordt ik dus confronteerde met ziekte beelden waar ik eigenlijk ook niet op zit te wachten. Aan de andere kant herken ik het en weet ik dat het een tijdje duurt en dan vindt mijn lichaam opnieuw rust en vrede met zichzelf. Gek eigenlijk hoe iedereen anders reageert op een aantal zaken. Trouwens als ik dit nu tegen een arts zeg, dan wijst die rustig met zijn vinger naar zijn voorhoofd. Dat ben ik al gewend want, ontstekingen nee die komen ergens vandaan wat zichtbaar is..niet zomaar hoor mevrouw omdat u nu toevallig ook dingen emotioneel ziet. Nee hoor dokter tuurlijk u heeft gelijk zoals altijd. U heeft er voor geleerd ik niet. Hmmm denkend bij mezelf wie zit er al 30 jaar in de lichaam?

Liefs Saskia

Gemakkerlijker gezegd dan gedaan

Het is de eerste maand dat we dus geen terug plaatsing doen. Dat we dus geen moppies laten ontdooien.

Dat is niet zo makkelijk, het ritme van het ziekenhuis is er ingeslopen. Dus nu denk ik steeds wanneer moet ik beginnen met meten. Oh nee dat hoeft niet. Dan denk ik wanneer zou ik ovuleren. Misschien zelf knutselen in de hoop op een verdwaalde super zwemmer. Ik moet hier nu steeds aan een Belgische reclame denken van een verzekeraar. Slechte reclame maar in deze toch wel grappig. Je hoort een romantisch muziekje en ziet een zaadje met roosje in zijn staart zwemmen, het eitje opent zich en plop het is gebeurd. Oh oh was het leven maar zo simpel.

Nu we niet meer terug plaatsen komen de andere vragen steeds naar boven. Toch maar op zoek naar een draagmoeder? Of toch adoptie of....geen idee. Het is een heel moeilijk landschap met verschillende kleuren en smaken waarin we ons bevinden. Op een dag zal het wel duidelijk worden denk ik.

De rust keert wel een beetje terug en het tranendal ook. Hopelijk vinden mijn hormonen ook hun natuurlijke evenwicht weer.

Ik kan nu wel van alles doen zonder ergens rekening mee te houden dat is dan maar het voordeel. Als er al over voordeel gesproken kan worden. Want het enige voordeel is natuurlijk een kindje maar goed...waarschijnlijk moeten we ons erin berusten dat ik die niet ga dragen. Mooi klote.

Liefs Saskia

Belangrijkste beslissing in tijden

De afgelopen dagen waren heel heftig. De afgelopen maanden en jaren eigenlijk ook al. Je zit in een sneltrein die niet lijkt te stoppen, je verliest daardoor heel veel dingen uit het oog. Ik bedoel ga maar eens in de sneltrein zitten en probeer alles te zien en te onthouden. Dat gaat echt niet hoor.

Onze sneltrein is een stoptrein geworden. Niet op alle haltes stopte deze de afgelopen tijd soms ging hij toch stiekem wat verder. Om zo beslissingen uit te stellen en te doen alsof het makkelijker is.

Onze sneltrein is de afgelopen weken met goede hulp, duidelijke gesprekken en veel nadenken een goede stoptrein geworden. Eentje die de eind halte ziet, maar er niet definitief zal stoppen. Maar wel voor nu voor de komende maanden. Onze laatste 4 moppies mogen er lekker in de vriezer blijven. En wachten tot het weer tijd wordt om te genieten van een ontdooiing. Dat is goed voor ons. Deze passagiers kunnen niet meer, ze lopen over. Ze kunnen het niet meer aan in de sneltrein te blijven. Ze willen zeer vooruit kijken naar de mooie en goede dingen van het leven. Ze moeten en wilen herstellen van al het fysieke en mentale zeer. Dat kan alleen maar om van de sneltrein in de mooie stoptrein te stappen.

Het is tijd een hele mooie tijd om van de stoptrein te genieten. En de sneltrein een hele mooie plek te geven waar hij oprecht verdient mag rusten.

x sas

Trauma

Voor mijn lezers die net heel positief starten met ivf/icsi misschien moeten jullie deze keer maar niet verder lezen....ik wil jullie moed niet ontnemen!

Ik heb gisteren een hele nare eigenlijk wel verschrikkelijke ontdekking gedaan. Ik twijfel al heel lang of ik verder wil gaan met de icsi. Waarom eengelijk kon ik dat tot gisteren niet goed verwoorden. Waarom wel dat weet ik al heel lang en heel goed. Maaar dat bewaar ik voor de volgende keer.

Waarom dus niet omdat ik de icsi al traumatisch heb ervaren. Dit woord heb ik pas iets langer dan 24 uur hieraan kunnen geven. Tot nu toe zei ik altijd dat het niet zo fijn was. Maar traumatisch is het echte woord. Jaren geleden heb ik voor revalidatie aan metname mijn armen voor reuma in de trappenberg gezeten voor 8 weken intern. Dat was een hele nare periode, ik heb daar verschrikkelijke dingen gezien, en ook veel pijn gehad. Maar het rare met pijn is je vergeet hoeveel pijn iets doet. Ergens weet je wel dat het heel naar was maar hoeveel pijn??? Werkelijk geen idee. Ik kende mijn lieve ventje toen nog niet vele van mijn huidige vrienden ook niet. Niemand behalve mijn ouders en mijn zusje hebben dit als referentie kader.

Gisteren avond kwam ik erachter dat de icsi erger veeiel erger was dan de periode in en voor de trappenberg...en dat wil echt wel wat zeggen hoor.

ik ging vol goede moed spuiten, heb dat uiteindelijk veel te lang moeten doen omdat mijn eitjes eerst niet wilde groeien. En plots daar gingen ze. De arten waren heel blij met het mooie resultaat. Dat spuiten dat valt nog wel mee, ook al zijn het soms joekels van naalden wordt je buikje bont en blauw. Ik dacht dat ik goed was voorbereid voor de punctie. Dat is het moment dat ze de eitjes weg halen uit je baarmoeder.

Niet dus er was tegen mij gezegd nou je krijgt 5 kleine prikjes in je buik en een roesje je man mag erbij blijven en dan halen we ze weg. Het is ongeveer zo als bij de tandarts....hmmm ikke die tot dan toe nooit gaatjes heeft gehad kan er dus niets bij voorstellen.

Dan kwam ik op zaterdag ochtend in het ziekenhuis, kreeg een pilletje om alvast wat te verdoven. En daar ging ik...mijn man mocht niet mee, pas na de verdoving. Ik moest daar gaan liggen huh ..geen beeld..huh ..nee weer voor aap noot mies...Goed daar ligt je dan naald prikken in mijn arm voor het infuus gaat zoals gewoonlijk al niet goed..ok...dat ben ik al gewend. Dan zegt die arts ik ga je nu verdoven en steekt gewoon een naald in mijn vagina. Geen kleine naald he maar een reuze naald..ikke huh..het zou toch in mijn buik. Shit totale paniek rustig worden probeer rustig te worden bidden helpt normaal nu niet. Goed eerste prik pijn, tweede nog pijnlijker derde...kut dit is echt de hel zoooo'n pijn die naald komt er volgens mij aan de achter kant vanmijn rug weer uit. De arts schrikt van mijn reactie omdat ik in paniek ben moet huilen en zeg dit nooit meer. Ze wacht tot deze drie een beetje hun zerk doen en doet de laatste twee. Ok die vielen wel redelijk mee.

Dan mag mijn man komen die mag gaan zitten op een stoeltje ver van mij vandaan lekker..heb ik dus totaal niets aan. Ze gaan beginnen, ze doen aan de echostaaf een ijzeren geval redelijk groot dat blijkt het zuig spul te zijn. De eitje worden niet weggehaald maar leeg gezogen. En die vullen zich dan direct met bloed. Ik kanondertussen niets zien omdat alles draait draait en ik me heel ziek voel worden. Dan de laatste twee aan de linker kant ...die voel ik dus ..de verdoving is uitgewerkt ik zeg laat maar nee hoor we gaan fijn door. K*T hebben artsen tijdens hun opleiding niet leren luiteren ofzo? Het is een ware martel gang. De arts is super blij omdat ze eitjes zo moooi zijn. Fijn heel mooi, dan de andere kant en ja hoor weer voel ik het de verdoving doet zijn werk niet.

Daarna naar de kamer daar spuug ik van alle ellende en mag pas heel laat naar huis. Thuis gekomen ben ik niet waard alles draait nog steeds van het roesje fijn spul dat zeg..shit. Het lijkt wel of ik hallucineer. bah. Slapen dan maar slapen is vaak de remedie.

De volgende dag lijk ik wel 4/5 maanden zwanger zo dik is mijn buik keihard en opgezet. Veel drinken mevrouw..dat doe ik veel plassen ook. De buikpijn blijft. Op maandag middag is mijn man in paniek ik kan bijna niet meer ademen ik hijg als een paard. Het is al 5 uur hetuz is dicht. Hen kan ik dus niet bellen ik ga naar mijn huisarts fijne vent hoor goed ook. Maar weet zich geen raad, blijkbaar heeft in dit dorp nog niemand overstimulatie gehad. Zo noemen de artsen dit. Dinsdag ochtend naar het uz bloedprikken, ik zit op het randje van gevaarlijk ik mag keizen naar huis en iets meer doen liggen en drinken meer niet. Of hier blijven ik ga natuurlijk naar huis. Dom ik had moeten blijven. Mijn buik is na 3 weken redelijk normaal, mijn conditie na 6 maanden nog steeds 0, mijn hartritme doet na 1 maand weer redelijk normaal, heb plots 5 gaatjes in mijn tanden, heb nu na 12 maanden nog steeds pijn aan mijn rechter borst als kunnen ze niets vinden. na 9 maanden zijn eindelij mijn 9 maanden zijn eindelijk mijn hormonen en humeur weer stabiel.

Dus als ik de balans op maak dan ben ik dus bang doods bang. Ook al zeggen da artsen mevrouw de volgende keer doen we het anders. HMm ik ben bangvan niet...artsen houden alitjd iets achter altijd.

Ik heb tot gisteren dit alles fijn en wel onbewust in een laadje gestopt. En dacht er zo weinig mogelijk aan. Nu is het laadje open en geloof me dat is goed maar niet fijn.

Mijn ouders heb ik gisteren nog gebeld die schrokken eigenlijk wel van de vergelijking die hebben al die tijd ook geen idee gehad.

Ik denk dus steeds meer we stoppen...maar dan die maar...wat dan.

X Saskia


PS; Bij de meeste vrouwen gaat het dus niet zo als bij mij. Voor de gene die starten laat je hierdoor niet ontmoedigen!

Een week later....

In een week tijd kunnen er veel dingen veranderen. Of soms toch niet.

Ik twijfel over het feit of ik al mijn gedachten moet neer schrijven. Dit omdat er toch ook een paar belangrijke bekende dit lezen. Iedereen is ongerust over ons. Terecht als je ziet wat ik vanuit mijn emotie, verdriet en verlangen schrijf.

Ik kan zeggen mijn ventje en ik we komen er wel. Onze rugzak is gevuld maar we zullen hem legen op een bepaald moment. Als de tijd er rijp voor is dan zullen we een diepe zee zoeken en de rugzak legen en niet meer opnieuw vullen.

Negen maanden geleden...zaten wij twee weken op een roze wolk. Hadden wij en iedereen om ons heen een roze te roze bril op. we kregen negen maanden geleden op een vrijdag middag nieuws goed nieuws. Mevrouw u bent zwanger...ik zeg nog nee joh dat kan niet met al die stress deze maan. Jawel hoor het is echt waar gefeliciteerd..Ik sta op dat moment net bij de deur om naar binnen te lopen...ventje zit op de bank terwijl ik begin te huilen en naar mijn buik wijs...hij kijkt heel vreemd en begrijpt me niet. Ik doorloop met de vroedvrouw het stappen plan. Over twee weken de eerste echo. Kunt u dan? Huh of ik dan kan...tuurlijk...duhuh.

Twee mooie weken waren het in oktober, twee weken lang voelen of je iets voelt. Mensen dien zeggen dat je er anders uit ziet. Vlug eens op een neer naar NL ....even wat winkels in. Een moeder die allerlei tips geeft....nee hoor die kinderwagen niet doe die maar. Jaja even wachten he straks zijn het er twee. Een man thuis hebben die het niet gelooft zich er geen raad mee weet niet echt blij schijnt te zijn. Ohhh was ik maar iets meer zo geweest al hij....iets rustiger niet te blij.

Twee weken later nadat wij de namen al hebben. Twee weken later negen maanden geleden. Zitten we in die oude vertrouwde wachtkamer....ik kijk naar al die mensen die daar wachten en denk bij mezelf gelukkig de laatste keer. De volgende keer twee verdiepingen lager.

Negen maanden geleden....de echo....de vroedvrouw die zegt kijk wat mooi daar zit het vruchtzakje ..mevrouw dat begint goed hoor.......en dan is ze stil ....en nog stiller. Ik kan je vertellen als artsen stil worden dan is het niet goed. Ik kijk mee op het echo apparaat maar goed wat moet je zoeken. Helaas ....er zit alleen een vruchtzakje. hmmm zegt de dame in kwestie misschien zijn we te vroeg...ik hoor niets meer tranen...tranen biggelen langs mijn wangen...wat moet ik nu nog zeggen. We maken een afspraak voor volgende week.

Negen maanden geleden en wij weten wat een windei is. Een vruchtzakje zonder vruchtje. Dus niet zwanger en toch wel de HCG waarde zijn perfect. Een week later kijken ze op twee apparaten met 4 artsen nee hoor echt er is niets...huilen hoeft niet meer. Ik loop al een week als verdoofd rond. Alle kaartjes, boeken, knuffels en mooie jurk die ik al van lieve mensen heb gekregen zijn op geborgen al negen maanden lang.

De dag erna is de windei weggehaald. Ziek van de narcose totale paniek bij het wakker worden. Huilen even voor een dag. En dan verder. Verder is het leven.

Negen maanden geleden zijn er veel mensen om ons heen zwanger geworden. Die nu bevallen en ik...ik niet. Wij strijden verder al jaren lang. Negen maanden geleden...ons wonder had een van deze dagen geboren moeten worden gezond en wel.
Negen maanden geleden lijkt zo lang geleden is zooo dichtbij.

Saskia

Wat nu

Ik/wij wonen heel graag hier in Belgie. Het heeft ons al heel veel goeds gebracht.

Toch op momenten als nu slaat de heimwee toe. Ik loop al dagen weer met mijn zieltje onder mijn armen. Ben erg in mezelf gekeerd, gewoon omdat ik de hele tijd aan het nadenken ben. Ik heb van binnen zoveel verdriet maar het blijft van binnen. Het wilt het niet meer uit. Dat komt omdat het zoveel is.

De romantiek in ons leven komt hierdoor ook op een laag pitje te staan. Als we het gezellig hebben dan slaat alles weer om zo snel als een blad aan een boom. Omdat ik steeds opneiuw begin over de twijfels,over de pijn, de angst, het verlangen, het verdriet. We leven alle twee op ons eigen eilandje heel onbewust glijdt alles onder ons weg. Dat we van elkaar houden en elkaar nog altijd graag zien is een feit. Ik weet zeker dat we de storm overleven. Het is gewoon te moeilijk allemaal. Teveel veel te veel.

Mijn man wordt gek van mij...wel verder niet verder...wel ..niet..Hij wilt dat er een beslissing wordt genomen en daarmee klaar. Voor mij is het verre van zo simpel.

En nu zou ik zooo graag gewoon even een kopje thee drinken met mijn vriendinnen, een arm om me heen van mijn mama, het zwart witte van mijn papa horen....en nu is 3 uur rijden heeeeeel ver ....te ver...Dan wil ik zooo graag terug naar huis. Omdat mijn man mij nu niet kan troosten en hier niemand is ...ja op de chat ...maar dat is niet hetzelfde.

Konden we maar verder............verder dan vandaag en morgen.........

Twijfel

Al 6 jaren lang proberen wij ons gezin uit te bereiden met het geluid van kindervoetjes. Helaas horen we alleen maar stilte. Sinds 3 jaar komen we in het ziekenhuis dat brengt heel veel emotie met zich mee.

Vorige week is het weer niet gelukt. Dat doet ongelofelijk pijn zowel fysiek als mentaal. Natuurlijk hebben we elkaar en hebben we het goed samen. Dat we bij elkaar horen blijkt wel uit alles wat we mee maken.

Toch slaat steeds vaker de twijel toe. Twijfel of we verder moeten gaan, welke weg we nog kunnen bewandelen, wat is nog gezond wat niet meer. Twijfel of het ooit wel zal lukken. Twijfel is iets heel moeilijks niemand kan je helpen, twijfelen hoort eigenlijk niet bij mij. Ik twijfel zelden, ik zeg altijd als je twijfelt steek je de weg toch ook niet over. Het is ja of nee....maar blijkbaar is niet alles in het leven zwart of wit, niet voor alles kun je zelf het heft in handen nemen. Dus twijfel je contineu steeds meer steeds langer.

Diep in mijn hart wil ik graag een mooi gezin, voor nu voor later. Met alle mooie en moeilijke dingen die dat met zich mee brengt. Maar ook diep in mijn hoofdje hoor ik een stemmetje die zegt, stop ermee neem afscheid ga verder met je leven. Deel het anders in, maak er iets moois van. Het andere stemmetje wilt graag verder omdat het zo voelt, mijn hele lichaam doet er pijn van.

De twijfel slaat toe als een mokerslag in je gezicht. Twijfel over adoptie,twijfel over draagmoederschap. Twijfel, twijfel, twijel....gek wordt je ervan.

We hebben nog 6 moppies in de vriezer, zullen ze alle 6 de ontdooing overleven, zal er 1tje maar willen hechten? Is er 1tje sterk genoeg om het te overleven in die rare buik van mij? Twijfelen lukt het of lukt het niet.

Twijfelen doen we nog een ronde icsi, spuiten en slikken van allerlei chemische troep dat nog maanden in je lichaam zit. Twijfel of het nog wel verantwoord is.

Twijfelen is echt verschrikkelijk konden we maar een briefje uit de hemel krijgen met daarop het antwoord, maar goed al zouden we dat hebben....zouden we er ons dan aanhouden. Ook daar twijfel ik aan.

Zal het dagelijks, uren twijfelen dan eens stoppen of zit het inmiddels in mijn systeem. Zal het er niet meer uit gaan welke weg we ook bewandelen?? En welke weg is dan voor ons voor mij weg gelegd? Ik weet het niet echt niet er is geen antwoord. En niemand kan een antwoord geven. Iedereen zegt ga je eigen weg, dat helpt helemaal niets. Dus twijfel ik voort dagen, uren minuten achtereen...in de hoop dat de twijfel stopt.

Wellicht ijdele hoop, en moet ik ermee leren leven dat ik voor altijd blijf twijfelen.

Teleurstellend

Teleurstellend is eigenlijk nog licht uitgedrukt. Ik ben gewoon heel boos, boos op mijn eigen lichaam. Al heel mijn leven laat het af weten op cruciale zaken. Ik ben tot op heden eigenlijk sinds jaren niet meer boos geweest op mijn lichaam. Ik weet helaas is tegenstelling tot anderen dat een lichaam niet van zelf en zonder grenzen functioneert.
Jaren geleden heb ik te kampen gehad met wekendelen reuma, heb er zelfs twee maanden intern voor in een revalidatie centrum gezeten. Daarna is het heel lang goed gegaan en ben ik niet meer boos. Ik ken mijn grenzen en eerlijk is eerlijk ik ben al jaren gezond.

Nu laat mijn lichaam het wel al jaren af weten om uit zichzelf zwanger te worden. Bij het begin van de procedure in het UZ Gent was ik altijd optimistisch. We wisten immers de reden, en ok met IUI zullen we er dan wel komen was mijn gedachte. Helaas zo simpel was het niet. En zelfs nu met icsi werkt het niet. Het zijn inmiddels al moppie's van 3 dagen oud deze maand zijn ze zelfs gelaserd. Mijn lichaam hoeft dus bijna niets meer te doen. En nog zelfs nu doet het niet zijn best. Het is niet eerlijk, niet leuk en heel ontmoedigend. Ik baal er ontzettend van dat het weigerd zwanger te worden gewoon te doen waar het voor gebouwd is. Natuurlijk zijn er mensen die graag kinderloos willen blijven om velen redenen. Maar ik denk dat het lichaam is gemaakt om kinderen te krijgen. Waarom de mijne dan niet. Waarom werk je niet, jij stom stom lichaam. Doe toch gewoon je ding!!!

Natuurlijk hebben we het goed samen zijn we gelukkig en kennen we veel liefde. Maar ons huis is gebouwd om kinderen te krijgen, het staat wagenweid open. In de bijbel staat deze tekst. Zet je tent open en bereid je voor. Nou God, ook U heeft Uw oren pot dicht. Bent een beetje dement aan het worden zoals een vriendin zei,, haar zus werd per ongeluk zwanger, zei al jaren niet.'' God is de weg kwijt. Ik ben ook de weg kwijt, de weg naar zwanger worden is een hele lange weg, en er komt maar geen einde aan. Mijn weg naar God is kwijt, het is stil aan de overkant. Ik ben zo boos dat ik mijn verdriet voor mezelf begin te houden even een traan en dan weer verder. Is dat de oplossing nee vast niet, laat je gaan zou mijn moeder zeggen dat is goed. Ik kan het niet ik ben geblokkeerd, ik kan er niet aan toe geven.

Het helpt wel dit te schrijven en van jullie te horen. Het helpt om met de lieve DVO-ers te praten en het helpt om met mijn west-vlaamse te chatten. Verder kom ik niet.

Saskia

Net als bij de Chinees

Afgelopen donderdag ochtend zijn we weer in het ziekenhuis geweest. Woensdag hadden we nog even gebeld om zeker te zijn dat de moppie's werden ontdooid deze maand.
Gelukkig waren ze ons niet vergeten.

Donderdag ochtend vroeg werden we gebeld met de medeling dat we langs konden komen. Wij daar heen en jawel het was duidelijk spits uur. Voor mensen die denken dat ze de enige zijn nou ik kan je vertellen het was weer eens uitverkoop. Zo druk dat alle stoelen bezet waren en er twee rijen mensen langs de muren. Allemaal aan het wachten.

Ons resultaat was zeer goed, beide moppie's hebben de ontdooiing overleeft en ze zijn nog gegroeid ook. Eentje met klasse 3 de andere met klasse 4 dat is dus perfecte staat en ze zijn gelasserd. Dus verder kunnen we nu niets meer doen dan heel geduldig wachten.

We moeten trouwens altijd een beetje aan de Chinees denken als we voor een terug plaatsing gaan. Dit omdat als je bij de Chinees komt je ook altijd een nummertje krijgt. En op het moment dat we de behandelkamer binnen stappen, dan gaat er een luikje open (net als bij de Chinees vlak voor het eten klaar is) Daarna worden beiden namen opgenoemd. Dit moet je bevestiggen. Je ligt er inmiddels voor aap,noot, mies bij.Dan komt er door het luikje de spuit met daarin de moppie's. Dan wordt er opnieuw en bevestiging gevraagd. Ik denk dat ze voor dit proces echt in de leer zijn geweest. Gelukkig dat we ze wel vestaan dat ze geen Chinees spreken dan zou het toch wat lastig worden he....

Ik slik inmiddels weer de nodige medicatie en vitamines allemaal in hoop op. Niets met zekerheid dat het ook lukt. We zien wel. We hebben ons sinds gisteren maar op onze pup gestort en vaderen en moederen erop los. We maken hier drukke maar hallarische momenten mee.

Tot snel Saskia

Go go go

Elke maand moeten we na de negatieve uitslag on weer opladen. Heel veel tijd is daar niet voor.

Na ongeveer een week beginnen we weer met testen. Dat gaat of via de echo en bloedprikken of en dat is fijner via ovulatie testen. Natuurlijk brengt dat elke dag wel even wat spanning met zich mee. Zodra de wekker gaat en je op staat soms nog moe en duf dan moet je even testen. Natuurlijk kun je mischien voorstellen dat je niet altijd netjes in het potje plast..(sorry vie voor mijn vieze praatje) Het gaat er wel eens naast en dan sta je toch even te schelden echt fris is dat natuurlijk niet. Maar goed toch zeker beter dan bloedprikken in mijn geval.

In het ziekenhuis kennen de dames mij al..echt waar een tijdje terug kwam er eentje aan lopen riep mijn naam zag mij en zegt ,, oh u wacht even ik haal iemand anders'' ik moest er eigenlijk wel een beetje om lachen. Mijn aders zijn namelijk nog al klein, liggen diep en rollen. Geloof me het is geen pretje dat prikken. Het gebeurd met regelmaat dat er mis geprikt wordt waarna de verpleegkundige zenuwachtig worden. Ik heb zelf een favoriet zij prikt het beste. En we hebben er ook eentje die ik ''de slager noem''Waarom??

Omdat als zij prikt niet eens kijkt. Sterker nog toen ze mis prikte zij ze ,, ach ik doe het altijd op goed geluk, immers moet het gewoon gaan'' Ik was te verbijsterd om iets te zeggen. Alleen als zij mij roept zeg ik ,, oh u ik wacht wel even''

Gisteren was de test positief dus woensdag gaan ze onze moppies ontdooien, hopelijk overleven ze het. En zijn ze van goede kwaliteit. Ik heb vandaag nog wel even aan de telefoon duidelijk laten weten dat ze me niet nog een keer vergeten. Als bel ik woensdag ook nog. Ik lijk wel een kleine stalker.

Deze maand worden de moppies ook gelaserd. We hopen dat het helpt.

Ik zou zeggen Go go go moppie's zet hem op laat ze een poepie ruiken.


X Saskia

Rare gewoontes

We hebben allemaal onze eigen eigenaardigheden ofwel rare gewoontes. Niemand uitgesloten.

Ik zie sommige al denken en anderen fronsen, ik hoor jullie hersenen kraken. Ik..nee joh ik heb geen rare gewoontes. Nou ik kan je verzekeren dat als je het zelf niet weet je het maar eens aan je omgeving moet vragen. Wedden dat zij met een lijstje komen dat het er zelfs niet bij 1-tje blijft.

Rare gewoontes leer je eigenlijk ook heel moeilijk af, dat gaat tegen je natuur in. Hoe dat precies zit weet ik niet omdat, ik gelukkig van beroep geen wetenschapper ben. Al is het zo af en toe wellicht handiger om wel een wetenschapper te zijn. Klinkt ook interessant niet?

Maar goed terug naar onze rare gewoontes. Ik vraag me af, zijn deze ook erfelijk of hoort het bij de persoon zelf? Geen idee, mijn rare gewoontes zijn niet verder in de familie te ontdekken.

Ik val namelijk, en dan bedoel ik vallen heel hard, overal zomaar. Bijvoorbeeld jaren geleden loop ik gezellig met mijn moeder in de stad, gearmd gelukkig, want we gaan de hoek om en ja hoor. Ik deed spontaan een grond onderzoek. Plat vooruit vallen en de grond nog even bekijken...nee hoor niets te vinden.

Mijn beste manier van vallen is toch eigenlijk die van de trap. Hoge trappen wel te verstaan het liefste van de bovenste trede. En de beste zijn die in het publiek en de harde trappen, dus geen trappen met een heerlijk zacht tapijt. Ik bedoel op een tapijtje vallen of liggen tja dat willen we allemaal wel eens. Nee, van harde stenen trappen, of houten of met een leuk randje. Enig hoor het geeft ook altijd zo'n leuke reactie naar het publiek. Opeens bedenk ik ime nu ik moet een ander beroep kiezen die van professionele trappen valler.

Vorige jaar zomer is het nog gelukt. We waren in Rotterdam (zal het daardoor komen) en ik loop gezellig met mijn zusje naar de toilet. We zien dat de trap nogal stijl is ..nou ja stijl ik bedoel in 1 rechte lijn naar benenden. Ik zeg nog tegen zus lief ,,nou je moet ook geen hoogte vrees hebben om hier naar de toilet te gaan'' en ja hoor, nog voor ik nog iets kon zeggen heb ik de trap van zeer dichtbij bekeken van boven naar beneden. Waarop ik ntuurlijk altijd eerst moet lachen, dan moet huilen en dan mezelf bekijk hoe erg de schade is.

Nu pas geleden is mijn gewoonte uitgebreid in plaats van, van de trap vallen ben ik nu op de trap gevallen. Ik ben er nog steeds niet uit hoe dat kan maar het ging ongeveer zo. Ik kijk vrolijk in het rond terwijl ik de trap op loop en neem een vaartje ben ik sneller boven en heb ik gelijk wat caloriën verbrand. Maar nee halverwege blijf ik hangen en val ik recht vooruit de trap op en glij er daarna vanaf. Ik geloof dat als het was gefilmt ik minstens een prijs had kunnen winnen bij Funiest Home Video.

http://www.youtube.com/watch?v=McdD9Ng4VnY

Mijn vader heeft een andere rare gewoonte die van haartjes uit je wenkbrauw plukken/trekken. En het grappige is dat hij het niet weet, dus pap hierbij een cadeautje.

Mijn man begint heel bijzonder met zijn vingers op de tafel te tikken als hij iets zegt wat eigenlijk niet past ik het verhaal, of waarvan hij niet zeker is en zegt dan toch?

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Zo zie je maar we hebben allemaal rare gewoontes.

Moederdag

Zondag is het moederdag!

Vroeger zijn wij op gevoed in tegenstelling tot vele andere dat vader -en moederdag niet de belangrijkste dagen van het jaar. Natuurlijk vinden mijn ouders het net als alle andere papa en mama's het heel leuk om een cadeautje te krijgen. De zelf gemaakte zijn daarbij altijd het leukst en mooist. Sommige blijven nog jaren bewaard. Gelukkig maar, want als kind en puber zie je de waarde er niet zo van. Zeker bij mij was het in de pubertijd zo dat ik mijn geld en tijd liever aan andere zaken besteedde. Ik was dus heel blij dat mijn ouders ons altijd vrij hebben gelaten om wel of geen cadeau te kopen.

Nu de jaren verstrijken en ook ik ouder en wellicht volwassener wordt vindt ook ik de waarde van vader -en moederdag stijgen. Het gaat niet om de cadeau's ook al vinden alle winkeliers dat natuurlijk heel anders, maar het gaat wel om de gedachte dat ouders een heel belangrijke taak hebben in het leven. Ouderschap is de belangrijkste en meest onderschatte taak van de wereld. Deze dag moeten we onze ouders lauweren omdat ze zoveel van ons houden en het beste voor ons willen. Daarbij gaat het hun altijd als eerst om hun kroost.

Moederdag is voor mij de afgelopen jaren ook een heel moeilijk fenomeen geworden. De dagen ervoor er wordt door iedereen over gesproken. Natuurlijk kan men er niet bij stil staan hoe het voor ons voelt. Maar geloof me dit zijn voor vele met mij hele zware dagen. Je wordt dan extra geconfronteerd met het feit dat je geen moeder bent. Dat er geen leuke tekening wordt gegeven, geen ontbijtje op bed, geen geknutselde pollepel die dient als theedoeken rekje. En al je vriendinnen die dol blij vertellen wat de aanwinsten waren dit jaar. Aan de andere kant leven wij natuurlijk ook mee met alle leuke dingen die er gebeuren. En proberen we de mooie momenten van onze lieve vrienden met een oprecht hart te doen.

http://www.knutselidee.nl/startmoeder.htm

Op dus naar zondag moederdag. Laat het mooi weer zijn en geniet met elkaar van deze heugelijke dag. En voor de mama's en papa's to be....smile like never before.

X Saskia

Rustig

Vandaag is het in Nederland Koniningendag, dat wordt door de meeste Nederlanders toch uitgebreid gevierd. Door de kinderen die van alles willen verkopen op de vrij markt of hun artistieke kunsten willen vertonen. Zo hopen ze dan flink wat geld te verdienen om dat zoo snel mogelijk weer uit te geven. Tenminste zo ging dat vroeger bij mij. Ik weet nog heel goed de aanloop naar Koningingendag was altijd spannend, hoe kunnen we zoveel mogelijk geld verdienen. En natuurlijk niet onbelangrijk met wie ga je daar staan. Mijn dwarsfluit kunsten leverde altijd het meeste op...Als ik eraan terug denk zit ik hier plots met een glimlach achter mijn pc. Tijdens de studentenjaren is het de bedoeling dat je de nacht ervoor zoveel mogelijk drinkt...en nu is het de bedoeling zo vroeg mogelijk op te staan en dan te zien of je nog iets moois kunt vinden. De laatste jaren ben ik nooit zo gevoelig geweest hiervoor. Maar door de heimwee van afgelopen tijd bedenk ik opeens hoe waardevol dit soort dagen zijn, dit behoort toch eigenlijk tot de Nederlandse cultuur.

http://player.nos.nl/index.php/media/play/tcmid/tcm:5-511011/

We gaan zo dus lekker op weg naar Nederland en zullen ergens uitstappen om wat rond te lopen. Ik ben benieuwd.

Wat we de komende dagen nog meer gaan doen geen idee. Genieten van iedereen die we zien en van het mooie weer. Hopelijk worden het weer gezellige dagen, dagen om te onthouden.

Op baby vlak is het rustig we wachten tot maandag dan ga ik opnieuw dagelijks testen of er al een ovulatie is. En anders einde van de week een echo maken om te zien hoe de eitjes groeien. Dit zijn altijd de beste weken van de maand, er heerst dan rust in huize kitaman. We kunnen dan van alles doen zonder ergens rekening mee te houden. Heerlijk mooi weer om te sporten en een wijntje te drinken op het terras. Ole

Geniet allemaal de komende dagen en bedenk hoe mooi het leven toch kan zijn.

x Saskia

Moeders voor moeders

Vandaag weten we het dan zeker volgende maand nieuwe ronde nieuwe kansen. Ik had er al rekening mee gehouden dus ben eigenlijk niet zo verdrietig. Mijn grappige vader zei vrijdag ,, ga op de bank zitten en houdt je benen tegen elkaar dan kan er niets uitvallen of stop er een kruk in van mijn part." Sorry pa het heeft niet geholpen, je andere raad is toch beter....

Daar komt bij dat ik tegenwoordig chat met mensen die hetzelfde mee maken, raar maar het helpt. Ook is er een lieve met wie ik persoonlijk chat en mail. Gek dat je op deze manier het gevoel hebt nieuwe vrienden te maken. Het maakt het allemaal wat dragelijker hier in België. Ook de reacties die jullie geven op mijn schrijven is waardevol bedankt!

De Belg is doorgaans niet zo erg open, ze leren mensen kennen op school, giro (scouts), tijdens de studie en via andere clubs. Voor de Belg is het over het algemeen dan moeilijk om nieuwe vrienden te maken en toe te voegen aan hun vriendenkring. Dat maakt het voor ons weer moeilijk om hier echte vrienden te maken. Natuurlijk leren we wel mensen kennen maar vaak blijft het daarbij. Daardoor ontstaat er heimwee naar Nederland. Ik heb gemerkt dat met het chatten mensen je makkelijker toelaten omdat het niet te dichtbij komt, toch voelt het goed.

Verder wil ik iedereen die mijn blog volgt en zwanger is er op wijzen dat er zoiets bestaat als moeders voor moeders www.moedersvoormoeders.nl Ik heb het idee dat weinig mensen dit kennen, al bestaat het al jaren.
Het houdt in dat als je zwanger bent je je ochtend urine kunt inleveren tot de 16de week van je zwangerschap. Je HCG waarde is dan extra hoog, van deze HCG waarde hebben we heel veel nodig, hiervan worden medicatie gemaakt genaamd Pregnyl. Pregnyl hebben ik en andere mensen die met vruchtbaarheid behandelingen bezig zijn nodig om onze eitjes te laten groeien en te laten ovuleren. Dan kan er bij IUI sperma worden ingespoten en bij IVF/ICSI de cryo's je weet wel de moppies worden terug geplaatst.

Voor ons is jullie urine dus heel erg belangrijk. Voor jullie kost het niets dan wat tijd, opvangen van je urine doet geen pijn en is niet moeilijk. Daarbij is het zo dat er liters vele liters nodig zijn voor een heel klein beetje HCG te kunnen gebruiken voor het maken van medicatie.

Dus voor iedereen die dit leest zeg het voort en help mee. Kleine moeite groot plezier!!

Een hele fijne dag nog.

Saskia

Biochemische zwangerschap

Woensdag hebben ze in het ziekenhuis bloed geprikt, waarna we de uitslag kregen van niet zwanger.

Verder wordt er nooit verteld hoe je hcg waarde is. Daar vraag ik zelf eigenlijk ook niet om dit omdat ik de arsten vertrouw.

Normaal gesproken ga ik bloeden op de dag van het bloedprikken of uiterlijk de dag erna. Vandaag was er nog steeds geen enkel teken van bloed te vinden ook niet na zeer nauwkeurige inspectie. dat vond ik toch wel vreemd. Laat in de middag dacht ik hmm, laat ik het ziekenhuis even bellen.

Ik heb het verhaal uitgelegd en toen is ze even gaan kijken naar de waarde, zij zegt tja je waarde is 17 HCG dus je zal nog wel gaan bloeden als dit maandag nog niet zo is dan moet je even bellen. Ik vraag waarom, nou nu komt het houdt je vast. Ik heb een biochemische zwangerschap, dus van 0-5 HCG waarde ben je niet zwanger tot de 20 HCG ben je niet echt zwanger omdat de waarde het liefst erboven is. Je bent dus niet echt zwanger maar het kan zijn dat er wel een zwangerschap was of dat het vruchtje zeer langzaam groeit en je de week erna wel duidelijk zwanger bent.

Zie hier een staatje;
hCG waarden gedurende de zwangerschap, een kindvanaf bevruchting vanaf eerste dag laatstemenstruatie (ELM) mIU/ML of IU/L
7 dagen 3 weken 0 to 5
14 dagen 28 dagen 3 to 426
21 dagen 35 dagen 18 to 7.340
28 dagen 42 dagen 1080 to 56.500 35
42 dagen 49 - 56 dagen 7.650 to 229.000

We wachten dus weer geduldig af. Of we wel of toch niet zwanger zijn. Zo niet dan is er toch een korte nesteling geweest en is dit eigenlijk een miskraam. Al spreken de dokters dat niet zo uit omdat ze dat pas zeggen op het moment van de echo.

Hoe het ook zij lastig is het wel, niet lekker voor de emoties en ook niet heel duidelijk. Maandag nog maar weer bellen voor een duidelijkere uitleg.

En we zijn helaas weer een woord verder. Wel een mooie trouwens voor scrabble of galgje. Wedden dat niemand het raad.

Voor nu gaan we maar eens uit kijken naar de komst van de pup, we krijgen een hele mooie bruine labrador. Ze gaat Roos heten, leuk vinden wij. We zien er naar uit. Kunnen we toch een beetje papa en mama spelen.

Liefs Saskia

Boos

Vanochtend door de liefste vroedvrouw die er rond loopt ze kan erg goed prikken. en heeft altijd tijd voor een babbeltje.

We zijn net gebeld......en natuurlijk zijn we weer niet zwanger. De lijdensweg stopt niet....ben heel boos, verdrietig, teleurgesteld en ontdaan. Waarom toch niet. Ik doe alles wat ik kan, terwijl andere zo plots zwanger worden en weer anderen die tijdens de zwangerschap nergens rekening mee houden. Daar wordt ik verschrikkelijk opstandig van en dat is nog zacht uitgedrukt.

Ik heb net ook gevraagd of ze de LAH hebben toegepast nee niet dus.....neee????? Tja dat kan he als het een onderzoek is. Volgende maand dan wel want nu stoppen we met de proef en betalen we het wel zelf. Hopelijk helpt dat een beetje. Dus nu stoppen met alle medicatie en volgende maand opnieuw ziek zijn daarvan. Maar goed het hoort erbij.

Vandaag ben ik vrij en ben daar blij om maar morgen pfffff ik zie er nu al tegenop dan weer naar het werk te gaan. Ook al heb ik de tofste collega's en werkgever in wijde omstreken. Het zal afzien zijn.

Ik ga vandaag nog maar even wegkwijnen in zelfmedelijden........en een potje huilen. Slapen en morgen tja dan zien we wel weer.....


saskia

Broekenkijker

Tja ik las ergens het woord broekenkijker en tja dat is wat we zijn.

Ik zal het even uitleggen de dag voor en de dag van het bloedprikken ga je vaker naar het toilet dan normaal. Niet omdat je zoveel hebt gedronken of gegeten maar om te kijken.

Kijken of je al een spoortje bloed ziet of veel slijm wat erop kan wijzen dat je weer niet zwanger bent. Deze dagen is de wc je vriend, elke 30 minuten begroet je hem even. Het lijkt wel of je een verhouding hebt, want zo onopvallend mogelijk natuurlijk schuifel je er steeds naar toe. Gelukkig hebben wij op het werk 2 wc's boven en beneden en thuis let het mannetje niet zo op dus, tot nu toe is het niemand opgevallen.

Vandaag is dus de broekenkijk dag, tot nu toe niets te vinden ook niet na grondige inspectie van het toiletpapier. Lekker vies praatje inmiddels.

Tja wat doe je nog meer, je voelt. Ja vandaag mijn borsten doen pijn...onee toch niet eigenlijk of toch wel nee ...hmmm nog eens denken nog eens voelen....nee het is net als altijd...ah maar mijn bh zit strakker...of nee...zal wel dikker zijn door het vele eten..hmm

Dan de spiegel...kijken...meer puistjes dan normaal..grote net als elke maand..hmm nee toch niet kleintjes meerdere...hmm

Dan kramp aan de onderrug..hoelang al ..tja pas sinds vandaag..hmm of moet ik gewoon naar de wc..hmm nee toch niet hmm

Dan pijn aan de buik..is het normaal of van de endrometriose http://www.youtube.com/watch?v=1BAL7iwJWtg ...hmm nee het wordt steeds erger..of is het toch wat anders dat voor dit gevoel zorgt..tja misschien voelt het wel zo als het nesteld...of toch niet..hmm

Dan hoofdpijn..niet echt veel toch wel vervelend..hmm..net als elke maand of is het anders...erger..nee toch niet..minder ..nee ook niet..tja met een aspirientje gaat het wel weg ..zullen dan toch niet de hormonen zijn..hmm

'Zo gaat dat dus elke maand opnieuw. Deze twee dagen zijn het ergste van de maand. Je houdt rekening met het ergste maar hoe bereid je je voor. Dat kan niet, twee weken lang gaat het goed maar deze dagen niet. Je psyche neemt een loopje met je. Je hebt hoop misschien tegen beter weten in. Probeert te incasseren dat het negatief is zodat je de dag van de uitslag niet in een gat valt...maar dat lukt mij steeds slechter. Het gat is erg diep...heel diep...en er staat geen laddertje langs.

Het zijn dus emotionele dagen. Wachten wachten en nog eens wachten.

Over 19 uur uiterlijk weten we meer.

saskia

Soms

Soms weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven. Gewoon omdat ook ik soms geen woorden vindt. Er zijn zoveel gevoelens en zo weinig woorden. Al sinds vrijdag loop ik met een heel zwaar hart rond, zwaar in de zin van vol verdriet dat hij wel uit elkaar lijkt te barsten. Ook van de zenuwen omdat ik zooooo hard hoop dat het heel misschien dan toch gelukt is. Al zal het wel van niet.

Ik kan nu niet zoveel schrijven maar ik heb vandaag een prachtig liedje gehoord een ode voor mijn allerliefste man.

Dus hierbij speciaal voor jou

Midzomernacht van Blof cd april

Ik kijk verder nu de dag weer korter wordt
Ik ben vrijer al kom ik steeds meer tijd te kort
Ik ben milder, ik ben kalmer bovendien
Terwijl jij schildert met je woorden en me weer iets nieuws laat zien

Je bent mooier dan ik jou ooit heb gezien
Je bent prachtig, je bent meer dan ik verdien
Je bent verder dan ik ooit zal kunnen zijn
Je bent moediger dan ik want je denkt nooit aan het eind

ik kijk verder naar de zee die voor ons ligt
Ik voel beter dat ik brij ben en dus nooit iets verplicht
Ik ga veel verder,veel verder, veel verder dan ik ooit heb durven doen

Je bent mooier dan ik jou ooit heb gezien
Je bent prachtig, je bent meer dan ik verdien
Je komt dicht bij de volmaaktheid die ik altijd heb ontkent
Je bent moediger dan ik gewoon omdat je bij me bent

Je bent mooier dan ik jou ooit heb gezien
Je bent prachtig, je bent veel meer dan ik verdien
Je bent veel veder, veel verder, veel verder dan ik ooit zal kunnen zijn
Je bent moediger dan ik want je denkt nooit aan het eind.

Liefs Saskia

Mooie zonnige dag

Vandaag is het een mooie zonnige dag dat is erg fijn.

De keerzijde van dit mooie weer betekent dat iedereen zijn huis uitkomt. Dat is natuurlijk erg vrolijk en gezellig aan de andere kant helemaal niet. Opeens wordt je geconfronteerd met blote lijven. Lees zwangere mensen overal dikke buiken. Natuurlijk wees iemand mij er fijntjes op tijdens de chat op www.deverdwaaldeooievaar.be dat het best kan zijn dat ook die mensen heel lang zijn bezig geweest. Klopt dat weet ik met mijn verstand heus wel echt waar, maar je gevoel en emotie dat is een ander verhaal. Soms wordt ik er gek van, soms bloed mijn hart, soms met tranen in mijn ogen kijken, soms doet het me niets. Tja zo schijnt een lichaam en geest te werken.

Vorige week ben ik dapper geweest ,we zijn naar een bijeenkomst van de verdwaalde ooievaar geweest. Om te horen hoe we er misschien mee om kunnen gaan. Hele nuttige tips, ook leuke mensen en mooie maar pijnlijke verhalen. Het was met name gericht aan onze omgeving, dus iedereen met ouders, zussen, broers, vrienden en collega's kwam, wij helaas weer eens alleen omdat iedereen in NL of UK woont. En de paar belgen die wij kennen durfde we er niet mee lastig te vallen. Gelukkig was het ook voor ons tweetjes erg leerzaam.

De dag erna heb ik mijn collega de informatie brief laten lezen, waarop zij heel lief zegt ik had beter mee gegaan. En daarna geeft ze aan dat deze informatie heel goed zou kunnen zijn voor de collega's. Dit omdat iedereen wel iets vermoed maar niets of niet echt iets weet. Na dagen van wikken en wegen heb ik dan een mail geschreven naar mijn collega's om dit stukje van ons leven te delen. De informatie in hun bakjes gelegd......heel spannend. Gelukkig reageerde iedereen vriendelijk sommige onverwacht heel lief en iedereen mee levend. Dat viel dus weer mee. Het geeft me moed en vertrouwen.

Vandaag voel ik me eindelijk ook niet meer misselijk van de medicijnen maar de hoofdpijn is nu mijn nieuwe vriend. Ach dat is immers een oude bekende.

Nu ik zal mijn best doen voor wat meer humoristische inspiratie dat leest toch een stuk leuker. Niet dat ik nou zoveel volgers heb, maar goed toch voor de ene.

Liefs en geniet van de zon.

Saskia

Waarom een dag zwanger?

Ik ben begonnen afgelopen week met deze blog. Het blog adres heet; een dag zwanger, maar ik heb eigenlijk helemaal niet uit gelegd waarom.

Hierbij: Een dag zwanger omdat, wij vinden dat elke maand een dag zwanger zijn. Dat komt omdat er altijd een of twee embryo's worden terug geplaatst. Deze zijn dan al drie dagen oud en zijn na de ontdooing weer gesplitst ofwel gegroeid. Wat er daarna binnen de twee weken nadien gebeurd in mijn buikje in zeer onduidelijk. Dus ofwel groeit het verder maar geen idee hoelang, en of ze echt groeien. Normaal zouden ze moeten groeien en nestelen maar dat is dus erg moeilijk.

We kunnen niet veel anders doen dan geduld hebben, maar geduld is soms geen schone zaak he?!

Goed dat is dan dus ook weer duidelijk., tenminste dat hoop ik toch.

Laatst zei mijn lieve vriendin" al die embryo's als je ooit in de hemel komt dan heb je daar verschrikkelijk veel kinderen.'' Tja dat klopt als een bus maar, het zou fijn zijn als God ook hier op aarde mij/ons eens een stel kinderen geeft. Dat denk ik dan, niet vriendelijk maar toch.

Dit weekend zijn we met de familie naar de Ardennen geweest, heerlijk. Wat hebben we gelachen. Mijn paps moet altijd de kleine jongen uithangen....he tja, misschien kan ik hem als kind adopteren van mijn moeder;-) Mijn zus en zwager ofwel schoonbroer zoals het hier in Belgie heet kunnen er trouwens ook wat van.

We zijn een spelletje aan het spelen en opeens zegt mijn zus '' he mam je hebt ons toch geleerd altijd onze kleren te strijken?'' Waarop mijn moeder incl. de rest naar haar kleding kijkt....huh .. zegt mijn zus dood leuk je mag je borstkas dan ook wel eens strijken die zit vol rimpels.'' Dat soort dingen dus erg grappig. Voor het eerst in tijden mijn zus ook met de slappe lach gezien en gefilmt geloof me dat alleen was het weekend al waard. Thanks sis.

Ondertussen dat ik dit schrijf leest man lief mee en geeft nog wat tips en tricks over de spelling;-))) Altijd handig he die mannen.

Jongens de werkweek begint weer. Ik hoop dat ik nog leuke reacties ga krijgen op de blog en ook wat volgers. Dat is toch wel zo leuk he?!

Dikke zoenen Saskia

een dag later

Gisteren was dus een hele emotionele dag. Wat een geluk dat ik werk en nog het een en ander te doen had:-)

In het UZ waren ze in eerste instantie niet zo blij (denk ik) omdat toen we binnen kwamen ik totaal los ging in mijn emotionele uitingen. De gene die mij kennen weten wat dat betekend:-)
Zal het even onder woorden proberen te brengen, huilen met lange ademhalingen, harder praten dan normaal is, bibberen, en 1000x hetzelfde herhalen.

Die arme arts en liefste man van de wereld lieten mij me gang maar gaan. Maar goed alles maar eens gezegd en de teleurstellingen uitgesproken.

Daarna hebben ze 1 moppie kunnen terug plaatsen de ander is overleden. Lig ik daar weet deze arts niet hoe een eendenbek werkt. Zij maar proberen erin, eruit, draaien, een andere, groter, kleiner. En de vroedvrouw samen met haar kijken. Jongens jongens het is geen kijkdoos.....
Terwijl ze daar bezig zijn en het steeds langer duurt denk ik oh shit shitter de shit ik ga zo een enorme wind laten door de druk die er dan ontstaat. Moet lachen en huilen tergelijkertijd.

Maar goed na ruim 10 min. hebben ze dan maar de prof. erbij gehaald. Jippie, die kan het met d'r ogen dicht. Zo vriendelijke en kortdate madam. Daarna nog 1.5 uur met haar gesproken. Heel fijn ze heeft ons veel verteld, onduidelijkheden weg genomen en moed gegeven.http://www.youtube.com/watch?v=Sx8lYXzjGWE&feature=related Beejte viezig maar wel waar. Doet trouwens geen pijn hoor.

Ook twee soorten medicatie gekregen. We moeten afwachten of het werkt. We zullen zien. Ben er nu wel misselijk van ....voor de duidelijkheid van de medicatie.

En vanaf volgende maand doen we LAH standaard. http://www.youtube.com/watch?v=SQ8iA19xQWo&feature=related of het werkt geen idee. Wel voor de rust van de psyche van ons beide.

Gelukkig als aflsuiter hebben we gister met de club van 3 een hillarische avond gehad. Thanks girls

zoenen saskia

Wat een dag

Iedereen maakt fouten niemand uitgezonderd. Alleen wanneer is een fout maken erg en wanneer niet?

Als onze werkgevers vinden de fouten die wij maken erg,vervelend, jammer, enz. Nou vandaag vindt ik de fouten die ik op mijn werk maak vervelend maar verder stopt het daar. Natuurlijk neem ik mijn verantwoodelijheid, maar ok er hangt geen leven vanaf.

Vandaag zouden wij tussen 7:30 en 8:00 uur gebeld worden. De hele nacht heb ik slecht geslapen zouden de "moppies" het overleefd hebben of niet??? Gek wordt je ervan.

Rustig naar het werk gegaan daar verloopt alles vlekkeloos deze week, geen gekke dingen. Fijn hoor en dat nogwel terwijl het hier paaskampen zijn bij ideekids!!

Om 8:15 uur nog niets gehoord ik gebeld, te druk nog eens bellen dan te horen krijgen dat het labo onze uitslag nog niet had gegeven. Of ik even wilde wachten, na 15 min. een heerlijk rustgevend muziekje te hebben gehoord het antwoord. ..... Euh mevrouw we hebben een foutje gemaakt. We zijn vergeten de cryo's alias moppies te ontdooien gisteren. Sorry................

Tja, nu dus vanmiddag naar het ziekenhuis voor een serieus onderhoud met de proff. En ze zijn de "moppies" nu met spoed aan het ondooien dat zullen ze dus wel niet overleven:-(

Zowel dan hebben ze al niet meer kunnen splitsen(groeien) Mooie boel dus.

Ik vergelijk het maar met als je naar het ziekenhuis moet voor een amputatie van je linkerbeen en je rechterbeen is opeens weg, foutje bedankt:-)

Helaas jongens weinig humor vandaag. Was het maar alvast 4 uur.

Wordt vervolgd...........


groetjes de nerveuse

Wachten

Vandaag weer wachten vol met zenuwen. Gaat het goed met het ondooien van onze diepvries moppies? Tja mijn vriendin heeft een leukere naam bedacht voor de cryo's ofwel ingevroren embryo's.

We zijn met 23 begonnen en helaas nog steeds zonder resultaat. Twee moppies hebben het ontdooi proces niet overleeft.....en dat in de tijd dat het buiten toch -15 graden was:-)

De rest wel maar tja die verdwijnen gewoon he?! Elke maand zijn ze er minimaal 1 dag vandaag 1 dag zwanger.

Ik ga jullie meenmen in mijn wereld. Leuk, spannend, verdrietig en boos. En soms bijna gevoelloos maar nooit doelloos.

Veel informatie op het internet over iui,ivf,icsi, onvruchtbaarheid enz. Is saai en zeker niet leuk om te lezen. Mijn verhaal is niet leuker maar ik probeer met de nodige humor ons staande te houden. Mijn motto is: 1 dag niet gelachen 1 dag niet geleefd. Ik houdt me daar maar aan vast. En de mensen die mij kennen weten dat ik heel goed kan lachen:-)

Hopelijk gaan jullie het leuk vinden om mij te volgen geven we elkaar tips en kunnen we samen lachen met een traan erbij.

Liefs sas