Teleurstellend

Teleurstellend is eigenlijk nog licht uitgedrukt. Ik ben gewoon heel boos, boos op mijn eigen lichaam. Al heel mijn leven laat het af weten op cruciale zaken. Ik ben tot op heden eigenlijk sinds jaren niet meer boos geweest op mijn lichaam. Ik weet helaas is tegenstelling tot anderen dat een lichaam niet van zelf en zonder grenzen functioneert.
Jaren geleden heb ik te kampen gehad met wekendelen reuma, heb er zelfs twee maanden intern voor in een revalidatie centrum gezeten. Daarna is het heel lang goed gegaan en ben ik niet meer boos. Ik ken mijn grenzen en eerlijk is eerlijk ik ben al jaren gezond.

Nu laat mijn lichaam het wel al jaren af weten om uit zichzelf zwanger te worden. Bij het begin van de procedure in het UZ Gent was ik altijd optimistisch. We wisten immers de reden, en ok met IUI zullen we er dan wel komen was mijn gedachte. Helaas zo simpel was het niet. En zelfs nu met icsi werkt het niet. Het zijn inmiddels al moppie's van 3 dagen oud deze maand zijn ze zelfs gelaserd. Mijn lichaam hoeft dus bijna niets meer te doen. En nog zelfs nu doet het niet zijn best. Het is niet eerlijk, niet leuk en heel ontmoedigend. Ik baal er ontzettend van dat het weigerd zwanger te worden gewoon te doen waar het voor gebouwd is. Natuurlijk zijn er mensen die graag kinderloos willen blijven om velen redenen. Maar ik denk dat het lichaam is gemaakt om kinderen te krijgen. Waarom de mijne dan niet. Waarom werk je niet, jij stom stom lichaam. Doe toch gewoon je ding!!!

Natuurlijk hebben we het goed samen zijn we gelukkig en kennen we veel liefde. Maar ons huis is gebouwd om kinderen te krijgen, het staat wagenweid open. In de bijbel staat deze tekst. Zet je tent open en bereid je voor. Nou God, ook U heeft Uw oren pot dicht. Bent een beetje dement aan het worden zoals een vriendin zei,, haar zus werd per ongeluk zwanger, zei al jaren niet.'' God is de weg kwijt. Ik ben ook de weg kwijt, de weg naar zwanger worden is een hele lange weg, en er komt maar geen einde aan. Mijn weg naar God is kwijt, het is stil aan de overkant. Ik ben zo boos dat ik mijn verdriet voor mezelf begin te houden even een traan en dan weer verder. Is dat de oplossing nee vast niet, laat je gaan zou mijn moeder zeggen dat is goed. Ik kan het niet ik ben geblokkeerd, ik kan er niet aan toe geven.

Het helpt wel dit te schrijven en van jullie te horen. Het helpt om met de lieve DVO-ers te praten en het helpt om met mijn west-vlaamse te chatten. Verder kom ik niet.

Saskia

Net als bij de Chinees

Afgelopen donderdag ochtend zijn we weer in het ziekenhuis geweest. Woensdag hadden we nog even gebeld om zeker te zijn dat de moppie's werden ontdooid deze maand.
Gelukkig waren ze ons niet vergeten.

Donderdag ochtend vroeg werden we gebeld met de medeling dat we langs konden komen. Wij daar heen en jawel het was duidelijk spits uur. Voor mensen die denken dat ze de enige zijn nou ik kan je vertellen het was weer eens uitverkoop. Zo druk dat alle stoelen bezet waren en er twee rijen mensen langs de muren. Allemaal aan het wachten.

Ons resultaat was zeer goed, beide moppie's hebben de ontdooiing overleeft en ze zijn nog gegroeid ook. Eentje met klasse 3 de andere met klasse 4 dat is dus perfecte staat en ze zijn gelasserd. Dus verder kunnen we nu niets meer doen dan heel geduldig wachten.

We moeten trouwens altijd een beetje aan de Chinees denken als we voor een terug plaatsing gaan. Dit omdat als je bij de Chinees komt je ook altijd een nummertje krijgt. En op het moment dat we de behandelkamer binnen stappen, dan gaat er een luikje open (net als bij de Chinees vlak voor het eten klaar is) Daarna worden beiden namen opgenoemd. Dit moet je bevestiggen. Je ligt er inmiddels voor aap,noot, mies bij.Dan komt er door het luikje de spuit met daarin de moppie's. Dan wordt er opnieuw en bevestiging gevraagd. Ik denk dat ze voor dit proces echt in de leer zijn geweest. Gelukkig dat we ze wel vestaan dat ze geen Chinees spreken dan zou het toch wat lastig worden he....

Ik slik inmiddels weer de nodige medicatie en vitamines allemaal in hoop op. Niets met zekerheid dat het ook lukt. We zien wel. We hebben ons sinds gisteren maar op onze pup gestort en vaderen en moederen erop los. We maken hier drukke maar hallarische momenten mee.

Tot snel Saskia

Go go go

Elke maand moeten we na de negatieve uitslag on weer opladen. Heel veel tijd is daar niet voor.

Na ongeveer een week beginnen we weer met testen. Dat gaat of via de echo en bloedprikken of en dat is fijner via ovulatie testen. Natuurlijk brengt dat elke dag wel even wat spanning met zich mee. Zodra de wekker gaat en je op staat soms nog moe en duf dan moet je even testen. Natuurlijk kun je mischien voorstellen dat je niet altijd netjes in het potje plast..(sorry vie voor mijn vieze praatje) Het gaat er wel eens naast en dan sta je toch even te schelden echt fris is dat natuurlijk niet. Maar goed toch zeker beter dan bloedprikken in mijn geval.

In het ziekenhuis kennen de dames mij al..echt waar een tijdje terug kwam er eentje aan lopen riep mijn naam zag mij en zegt ,, oh u wacht even ik haal iemand anders'' ik moest er eigenlijk wel een beetje om lachen. Mijn aders zijn namelijk nog al klein, liggen diep en rollen. Geloof me het is geen pretje dat prikken. Het gebeurd met regelmaat dat er mis geprikt wordt waarna de verpleegkundige zenuwachtig worden. Ik heb zelf een favoriet zij prikt het beste. En we hebben er ook eentje die ik ''de slager noem''Waarom??

Omdat als zij prikt niet eens kijkt. Sterker nog toen ze mis prikte zij ze ,, ach ik doe het altijd op goed geluk, immers moet het gewoon gaan'' Ik was te verbijsterd om iets te zeggen. Alleen als zij mij roept zeg ik ,, oh u ik wacht wel even''

Gisteren was de test positief dus woensdag gaan ze onze moppies ontdooien, hopelijk overleven ze het. En zijn ze van goede kwaliteit. Ik heb vandaag nog wel even aan de telefoon duidelijk laten weten dat ze me niet nog een keer vergeten. Als bel ik woensdag ook nog. Ik lijk wel een kleine stalker.

Deze maand worden de moppies ook gelaserd. We hopen dat het helpt.

Ik zou zeggen Go go go moppie's zet hem op laat ze een poepie ruiken.


X Saskia

Rare gewoontes

We hebben allemaal onze eigen eigenaardigheden ofwel rare gewoontes. Niemand uitgesloten.

Ik zie sommige al denken en anderen fronsen, ik hoor jullie hersenen kraken. Ik..nee joh ik heb geen rare gewoontes. Nou ik kan je verzekeren dat als je het zelf niet weet je het maar eens aan je omgeving moet vragen. Wedden dat zij met een lijstje komen dat het er zelfs niet bij 1-tje blijft.

Rare gewoontes leer je eigenlijk ook heel moeilijk af, dat gaat tegen je natuur in. Hoe dat precies zit weet ik niet omdat, ik gelukkig van beroep geen wetenschapper ben. Al is het zo af en toe wellicht handiger om wel een wetenschapper te zijn. Klinkt ook interessant niet?

Maar goed terug naar onze rare gewoontes. Ik vraag me af, zijn deze ook erfelijk of hoort het bij de persoon zelf? Geen idee, mijn rare gewoontes zijn niet verder in de familie te ontdekken.

Ik val namelijk, en dan bedoel ik vallen heel hard, overal zomaar. Bijvoorbeeld jaren geleden loop ik gezellig met mijn moeder in de stad, gearmd gelukkig, want we gaan de hoek om en ja hoor. Ik deed spontaan een grond onderzoek. Plat vooruit vallen en de grond nog even bekijken...nee hoor niets te vinden.

Mijn beste manier van vallen is toch eigenlijk die van de trap. Hoge trappen wel te verstaan het liefste van de bovenste trede. En de beste zijn die in het publiek en de harde trappen, dus geen trappen met een heerlijk zacht tapijt. Ik bedoel op een tapijtje vallen of liggen tja dat willen we allemaal wel eens. Nee, van harde stenen trappen, of houten of met een leuk randje. Enig hoor het geeft ook altijd zo'n leuke reactie naar het publiek. Opeens bedenk ik ime nu ik moet een ander beroep kiezen die van professionele trappen valler.

Vorige jaar zomer is het nog gelukt. We waren in Rotterdam (zal het daardoor komen) en ik loop gezellig met mijn zusje naar de toilet. We zien dat de trap nogal stijl is ..nou ja stijl ik bedoel in 1 rechte lijn naar benenden. Ik zeg nog tegen zus lief ,,nou je moet ook geen hoogte vrees hebben om hier naar de toilet te gaan'' en ja hoor, nog voor ik nog iets kon zeggen heb ik de trap van zeer dichtbij bekeken van boven naar beneden. Waarop ik ntuurlijk altijd eerst moet lachen, dan moet huilen en dan mezelf bekijk hoe erg de schade is.

Nu pas geleden is mijn gewoonte uitgebreid in plaats van, van de trap vallen ben ik nu op de trap gevallen. Ik ben er nog steeds niet uit hoe dat kan maar het ging ongeveer zo. Ik kijk vrolijk in het rond terwijl ik de trap op loop en neem een vaartje ben ik sneller boven en heb ik gelijk wat caloriën verbrand. Maar nee halverwege blijf ik hangen en val ik recht vooruit de trap op en glij er daarna vanaf. Ik geloof dat als het was gefilmt ik minstens een prijs had kunnen winnen bij Funiest Home Video.

http://www.youtube.com/watch?v=McdD9Ng4VnY

Mijn vader heeft een andere rare gewoonte die van haartjes uit je wenkbrauw plukken/trekken. En het grappige is dat hij het niet weet, dus pap hierbij een cadeautje.

Mijn man begint heel bijzonder met zijn vingers op de tafel te tikken als hij iets zegt wat eigenlijk niet past ik het verhaal, of waarvan hij niet zeker is en zegt dan toch?

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Zo zie je maar we hebben allemaal rare gewoontes.

Moederdag

Zondag is het moederdag!

Vroeger zijn wij op gevoed in tegenstelling tot vele andere dat vader -en moederdag niet de belangrijkste dagen van het jaar. Natuurlijk vinden mijn ouders het net als alle andere papa en mama's het heel leuk om een cadeautje te krijgen. De zelf gemaakte zijn daarbij altijd het leukst en mooist. Sommige blijven nog jaren bewaard. Gelukkig maar, want als kind en puber zie je de waarde er niet zo van. Zeker bij mij was het in de pubertijd zo dat ik mijn geld en tijd liever aan andere zaken besteedde. Ik was dus heel blij dat mijn ouders ons altijd vrij hebben gelaten om wel of geen cadeau te kopen.

Nu de jaren verstrijken en ook ik ouder en wellicht volwassener wordt vindt ook ik de waarde van vader -en moederdag stijgen. Het gaat niet om de cadeau's ook al vinden alle winkeliers dat natuurlijk heel anders, maar het gaat wel om de gedachte dat ouders een heel belangrijke taak hebben in het leven. Ouderschap is de belangrijkste en meest onderschatte taak van de wereld. Deze dag moeten we onze ouders lauweren omdat ze zoveel van ons houden en het beste voor ons willen. Daarbij gaat het hun altijd als eerst om hun kroost.

Moederdag is voor mij de afgelopen jaren ook een heel moeilijk fenomeen geworden. De dagen ervoor er wordt door iedereen over gesproken. Natuurlijk kan men er niet bij stil staan hoe het voor ons voelt. Maar geloof me dit zijn voor vele met mij hele zware dagen. Je wordt dan extra geconfronteerd met het feit dat je geen moeder bent. Dat er geen leuke tekening wordt gegeven, geen ontbijtje op bed, geen geknutselde pollepel die dient als theedoeken rekje. En al je vriendinnen die dol blij vertellen wat de aanwinsten waren dit jaar. Aan de andere kant leven wij natuurlijk ook mee met alle leuke dingen die er gebeuren. En proberen we de mooie momenten van onze lieve vrienden met een oprecht hart te doen.

http://www.knutselidee.nl/startmoeder.htm

Op dus naar zondag moederdag. Laat het mooi weer zijn en geniet met elkaar van deze heugelijke dag. En voor de mama's en papa's to be....smile like never before.

X Saskia