Trauma

Voor mijn lezers die net heel positief starten met ivf/icsi misschien moeten jullie deze keer maar niet verder lezen....ik wil jullie moed niet ontnemen!

Ik heb gisteren een hele nare eigenlijk wel verschrikkelijke ontdekking gedaan. Ik twijfel al heel lang of ik verder wil gaan met de icsi. Waarom eengelijk kon ik dat tot gisteren niet goed verwoorden. Waarom wel dat weet ik al heel lang en heel goed. Maaar dat bewaar ik voor de volgende keer.

Waarom dus niet omdat ik de icsi al traumatisch heb ervaren. Dit woord heb ik pas iets langer dan 24 uur hieraan kunnen geven. Tot nu toe zei ik altijd dat het niet zo fijn was. Maar traumatisch is het echte woord. Jaren geleden heb ik voor revalidatie aan metname mijn armen voor reuma in de trappenberg gezeten voor 8 weken intern. Dat was een hele nare periode, ik heb daar verschrikkelijke dingen gezien, en ook veel pijn gehad. Maar het rare met pijn is je vergeet hoeveel pijn iets doet. Ergens weet je wel dat het heel naar was maar hoeveel pijn??? Werkelijk geen idee. Ik kende mijn lieve ventje toen nog niet vele van mijn huidige vrienden ook niet. Niemand behalve mijn ouders en mijn zusje hebben dit als referentie kader.

Gisteren avond kwam ik erachter dat de icsi erger veeiel erger was dan de periode in en voor de trappenberg...en dat wil echt wel wat zeggen hoor.

ik ging vol goede moed spuiten, heb dat uiteindelijk veel te lang moeten doen omdat mijn eitjes eerst niet wilde groeien. En plots daar gingen ze. De arten waren heel blij met het mooie resultaat. Dat spuiten dat valt nog wel mee, ook al zijn het soms joekels van naalden wordt je buikje bont en blauw. Ik dacht dat ik goed was voorbereid voor de punctie. Dat is het moment dat ze de eitjes weg halen uit je baarmoeder.

Niet dus er was tegen mij gezegd nou je krijgt 5 kleine prikjes in je buik en een roesje je man mag erbij blijven en dan halen we ze weg. Het is ongeveer zo als bij de tandarts....hmmm ikke die tot dan toe nooit gaatjes heeft gehad kan er dus niets bij voorstellen.

Dan kwam ik op zaterdag ochtend in het ziekenhuis, kreeg een pilletje om alvast wat te verdoven. En daar ging ik...mijn man mocht niet mee, pas na de verdoving. Ik moest daar gaan liggen huh ..geen beeld..huh ..nee weer voor aap noot mies...Goed daar ligt je dan naald prikken in mijn arm voor het infuus gaat zoals gewoonlijk al niet goed..ok...dat ben ik al gewend. Dan zegt die arts ik ga je nu verdoven en steekt gewoon een naald in mijn vagina. Geen kleine naald he maar een reuze naald..ikke huh..het zou toch in mijn buik. Shit totale paniek rustig worden probeer rustig te worden bidden helpt normaal nu niet. Goed eerste prik pijn, tweede nog pijnlijker derde...kut dit is echt de hel zoooo'n pijn die naald komt er volgens mij aan de achter kant vanmijn rug weer uit. De arts schrikt van mijn reactie omdat ik in paniek ben moet huilen en zeg dit nooit meer. Ze wacht tot deze drie een beetje hun zerk doen en doet de laatste twee. Ok die vielen wel redelijk mee.

Dan mag mijn man komen die mag gaan zitten op een stoeltje ver van mij vandaan lekker..heb ik dus totaal niets aan. Ze gaan beginnen, ze doen aan de echostaaf een ijzeren geval redelijk groot dat blijkt het zuig spul te zijn. De eitje worden niet weggehaald maar leeg gezogen. En die vullen zich dan direct met bloed. Ik kanondertussen niets zien omdat alles draait draait en ik me heel ziek voel worden. Dan de laatste twee aan de linker kant ...die voel ik dus ..de verdoving is uitgewerkt ik zeg laat maar nee hoor we gaan fijn door. K*T hebben artsen tijdens hun opleiding niet leren luiteren ofzo? Het is een ware martel gang. De arts is super blij omdat ze eitjes zo moooi zijn. Fijn heel mooi, dan de andere kant en ja hoor weer voel ik het de verdoving doet zijn werk niet.

Daarna naar de kamer daar spuug ik van alle ellende en mag pas heel laat naar huis. Thuis gekomen ben ik niet waard alles draait nog steeds van het roesje fijn spul dat zeg..shit. Het lijkt wel of ik hallucineer. bah. Slapen dan maar slapen is vaak de remedie.

De volgende dag lijk ik wel 4/5 maanden zwanger zo dik is mijn buik keihard en opgezet. Veel drinken mevrouw..dat doe ik veel plassen ook. De buikpijn blijft. Op maandag middag is mijn man in paniek ik kan bijna niet meer ademen ik hijg als een paard. Het is al 5 uur hetuz is dicht. Hen kan ik dus niet bellen ik ga naar mijn huisarts fijne vent hoor goed ook. Maar weet zich geen raad, blijkbaar heeft in dit dorp nog niemand overstimulatie gehad. Zo noemen de artsen dit. Dinsdag ochtend naar het uz bloedprikken, ik zit op het randje van gevaarlijk ik mag keizen naar huis en iets meer doen liggen en drinken meer niet. Of hier blijven ik ga natuurlijk naar huis. Dom ik had moeten blijven. Mijn buik is na 3 weken redelijk normaal, mijn conditie na 6 maanden nog steeds 0, mijn hartritme doet na 1 maand weer redelijk normaal, heb plots 5 gaatjes in mijn tanden, heb nu na 12 maanden nog steeds pijn aan mijn rechter borst als kunnen ze niets vinden. na 9 maanden zijn eindelij mijn 9 maanden zijn eindelijk mijn hormonen en humeur weer stabiel.

Dus als ik de balans op maak dan ben ik dus bang doods bang. Ook al zeggen da artsen mevrouw de volgende keer doen we het anders. HMm ik ben bangvan niet...artsen houden alitjd iets achter altijd.

Ik heb tot gisteren dit alles fijn en wel onbewust in een laadje gestopt. En dacht er zo weinig mogelijk aan. Nu is het laadje open en geloof me dat is goed maar niet fijn.

Mijn ouders heb ik gisteren nog gebeld die schrokken eigenlijk wel van de vergelijking die hebben al die tijd ook geen idee gehad.

Ik denk dus steeds meer we stoppen...maar dan die maar...wat dan.

X Saskia


PS; Bij de meeste vrouwen gaat het dus niet zo als bij mij. Voor de gene die starten laat je hierdoor niet ontmoedigen!