Al 6 jaren lang proberen wij ons gezin uit te bereiden met het geluid van kindervoetjes. Helaas horen we alleen maar stilte. Sinds 3 jaar komen we in het ziekenhuis dat brengt heel veel emotie met zich mee.
Vorige week is het weer niet gelukt. Dat doet ongelofelijk pijn zowel fysiek als mentaal. Natuurlijk hebben we elkaar en hebben we het goed samen. Dat we bij elkaar horen blijkt wel uit alles wat we mee maken.
Toch slaat steeds vaker de twijel toe. Twijfel of we verder moeten gaan, welke weg we nog kunnen bewandelen, wat is nog gezond wat niet meer. Twijfel of het ooit wel zal lukken. Twijfel is iets heel moeilijks niemand kan je helpen, twijfelen hoort eigenlijk niet bij mij. Ik twijfel zelden, ik zeg altijd als je twijfelt steek je de weg toch ook niet over. Het is ja of nee....maar blijkbaar is niet alles in het leven zwart of wit, niet voor alles kun je zelf het heft in handen nemen. Dus twijfel je contineu steeds meer steeds langer.
Diep in mijn hart wil ik graag een mooi gezin, voor nu voor later. Met alle mooie en moeilijke dingen die dat met zich mee brengt. Maar ook diep in mijn hoofdje hoor ik een stemmetje die zegt, stop ermee neem afscheid ga verder met je leven. Deel het anders in, maak er iets moois van. Het andere stemmetje wilt graag verder omdat het zo voelt, mijn hele lichaam doet er pijn van.
De twijfel slaat toe als een mokerslag in je gezicht. Twijfel over adoptie,twijfel over draagmoederschap. Twijfel, twijfel, twijel....gek wordt je ervan.
We hebben nog 6 moppies in de vriezer, zullen ze alle 6 de ontdooing overleven, zal er 1tje maar willen hechten? Is er 1tje sterk genoeg om het te overleven in die rare buik van mij? Twijfelen lukt het of lukt het niet.
Twijfelen doen we nog een ronde icsi, spuiten en slikken van allerlei chemische troep dat nog maanden in je lichaam zit. Twijfel of het nog wel verantwoord is.
Twijfelen is echt verschrikkelijk konden we maar een briefje uit de hemel krijgen met daarop het antwoord, maar goed al zouden we dat hebben....zouden we er ons dan aanhouden. Ook daar twijfel ik aan.
Zal het dagelijks, uren twijfelen dan eens stoppen of zit het inmiddels in mijn systeem. Zal het er niet meer uit gaan welke weg we ook bewandelen?? En welke weg is dan voor ons voor mij weg gelegd? Ik weet het niet echt niet er is geen antwoord. En niemand kan een antwoord geven. Iedereen zegt ga je eigen weg, dat helpt helemaal niets. Dus twijfel ik voort dagen, uren minuten achtereen...in de hoop dat de twijfel stopt.
Wellicht ijdele hoop, en moet ik ermee leren leven dat ik voor altijd blijf twijfelen.
Ik hoor mezelf spreken ...
BeantwoordenVerwijderenDe twijfelfase ... Een fase met ups en downs ...
Maar Saskia, ik ben er zeker van dat tijd jullie raad zal geven ... net zoals tijd ons raad gaf!
Volg je hart en geweten,
jullie vinden beslist een gezamelijk antwoord op al die twijfels ...
Tijd geeft raad ...
en plots ebben die twijfels gewoon weg en maken ze plaats voor stabiliteit ... geloof me ...
Heb moed....
Elsx
Twijfel over: hoe lang kan ik dit nog aan, lukt het ooit wel, gaan we verder doen? Twijfel over andere mogelijke oplossingen..ik herken het alsof ik het zelf geschreven zou hebben.
BeantwoordenVerwijderenhet enige wat ik je kan adviseren is: praat erover..met je lotgenoten en asboluut en vooral met je man. Alles op een rijtje proberen zetten en misschien voorlopige knopen doorhakken. Nieamdn kan helaas voor jullie ebslissen wat het beste is, ik st niet in jouw schoenen en heb jouw weg niet afgelegd dus ik ga je ook niet zeggen hou vol, doe voort. Als je voelt dat je bij je grens gekomen bent,dan is dat zo.
Het enige wat ik weet is dat onze grenzen en vooral mijn persoonlijke grenzen enorm verschoven zijn. Elke keer als je voor een situatie staat waarin je moet een beslissing treffen, kom je soms tot heel andere conclusies dan toen je er nog niet voor stond.
Ik hoop dat jullie er uit raken en toch weer wat rust vinden in jullie beslissing.
Hallo lieverd van me,
BeantwoordenVerwijderenAls je voelt dat je bij je grens gekomen bent,dan is dat zo.
Elke keer als je voor een situatie staat waarin je moet een beslissing treffen, kom je soms tot heel andere conclusies dan toen je er nog niet voor stond.
Wat dit betreft ben ik het geheel met Mom te Be eens!!!
Wat niet wegneemt dat ik als moeder, alleen maar zie hoe ziek en verdrietig je elke keer bent.
Zoals ik al eens eerder heb gezegd, ik voel jouw pijn, verdriet en twijfel niet. Ik voel die van mij, want je bent mijn dochter en dat is andere pijn.
Toch zullen jullie bij elke stap die je zet, weten dit is de goed, anders neem je hem niet.
HEEEEEEEEEEEEEEL VEEEEEEEEEEEL STERKTE en DIKKE KUSSEN en warme armen mams.
Twijfel niet, God is er.....ook als hij er niet lijkt te zijn. Blijf vertrouwen hebben, ook in deze moeilijke tijden. Juist nu is de tijd om het vertrouwen in God te laten zien, om vast te houden aan wat Hij heeft beloofd.
BeantwoordenVerwijderenLieve Saskia en Alan,
Ik voel met jullie mee en bid iedere dag voor jullie. Zou de hemel en aarde willen bewegen om jullie te geven wat zo nodig lijkt te zijn. Helaas ben ik een mens en is het niet aan mij. God heeft ook met jullie een plan en gaat alles in Zijn tijd en niet in de onze. Dat is ontzettend moeilijk en voelt soms zo oneerlijk!
Het is voor mij natuurlijk makkelijk praten, mijn situatie is helemaal anders. Gelukkig hebben jullie de tijd aan jullie kant, er is nog tijd. Geloof in Hem, vertrouw in Hem en laat Hij de gene zijn die alles beter maakt.
Er komt een dag in ons leven dat we begrijpen wat God's plan is, ik hoop dat die dag snel komt.
Love You! Roel en Sab