In een week tijd kunnen er veel dingen veranderen. Of soms toch niet.
Ik twijfel over het feit of ik al mijn gedachten moet neer schrijven. Dit omdat er toch ook een paar belangrijke bekende dit lezen. Iedereen is ongerust over ons. Terecht als je ziet wat ik vanuit mijn emotie, verdriet en verlangen schrijf.
Ik kan zeggen mijn ventje en ik we komen er wel. Onze rugzak is gevuld maar we zullen hem legen op een bepaald moment. Als de tijd er rijp voor is dan zullen we een diepe zee zoeken en de rugzak legen en niet meer opnieuw vullen.
Negen maanden geleden...zaten wij twee weken op een roze wolk. Hadden wij en iedereen om ons heen een roze te roze bril op. we kregen negen maanden geleden op een vrijdag middag nieuws goed nieuws. Mevrouw u bent zwanger...ik zeg nog nee joh dat kan niet met al die stress deze maan. Jawel hoor het is echt waar gefeliciteerd..Ik sta op dat moment net bij de deur om naar binnen te lopen...ventje zit op de bank terwijl ik begin te huilen en naar mijn buik wijs...hij kijkt heel vreemd en begrijpt me niet. Ik doorloop met de vroedvrouw het stappen plan. Over twee weken de eerste echo. Kunt u dan? Huh of ik dan kan...tuurlijk...duhuh.
Twee mooie weken waren het in oktober, twee weken lang voelen of je iets voelt. Mensen dien zeggen dat je er anders uit ziet. Vlug eens op een neer naar NL ....even wat winkels in. Een moeder die allerlei tips geeft....nee hoor die kinderwagen niet doe die maar. Jaja even wachten he straks zijn het er twee. Een man thuis hebben die het niet gelooft zich er geen raad mee weet niet echt blij schijnt te zijn. Ohhh was ik maar iets meer zo geweest al hij....iets rustiger niet te blij.
Twee weken later nadat wij de namen al hebben. Twee weken later negen maanden geleden. Zitten we in die oude vertrouwde wachtkamer....ik kijk naar al die mensen die daar wachten en denk bij mezelf gelukkig de laatste keer. De volgende keer twee verdiepingen lager.
Negen maanden geleden....de echo....de vroedvrouw die zegt kijk wat mooi daar zit het vruchtzakje ..mevrouw dat begint goed hoor.......en dan is ze stil ....en nog stiller. Ik kan je vertellen als artsen stil worden dan is het niet goed. Ik kijk mee op het echo apparaat maar goed wat moet je zoeken. Helaas ....er zit alleen een vruchtzakje. hmmm zegt de dame in kwestie misschien zijn we te vroeg...ik hoor niets meer tranen...tranen biggelen langs mijn wangen...wat moet ik nu nog zeggen. We maken een afspraak voor volgende week.
Negen maanden geleden en wij weten wat een windei is. Een vruchtzakje zonder vruchtje. Dus niet zwanger en toch wel de HCG waarde zijn perfect. Een week later kijken ze op twee apparaten met 4 artsen nee hoor echt er is niets...huilen hoeft niet meer. Ik loop al een week als verdoofd rond. Alle kaartjes, boeken, knuffels en mooie jurk die ik al van lieve mensen heb gekregen zijn op geborgen al negen maanden lang.
De dag erna is de windei weggehaald. Ziek van de narcose totale paniek bij het wakker worden. Huilen even voor een dag. En dan verder. Verder is het leven.
Negen maanden geleden zijn er veel mensen om ons heen zwanger geworden. Die nu bevallen en ik...ik niet. Wij strijden verder al jaren lang. Negen maanden geleden...ons wonder had een van deze dagen geboren moeten worden gezond en wel.
Negen maanden geleden lijkt zo lang geleden is zooo dichtbij.
Saskia
Hoi Saskia,
BeantwoordenVerwijderenKan me voorstellen dat je zo rond deze tijd, 9 mnd later, nergens anders aan kan denken en dat het enorm pijn doet.
Sterkte meid! Schrijf wat je gewoon wilt schrijven. Het geeft niet als je omgeving bezorgd is toch?
Hai lieverd,
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterke deze tijd.
En schrijf, blijf schrijven, het helpt.
Het maakt je hoofd leeg.
En al die mensen, bekend of onbekend, dat doet er niet toe. Ze reageren als het nodig is.
En volgens mij is iedereen die dat doet positief.
Mochten er mensen gekwetst worden, tja, dan is dat jammer.Je hebt even heel egoistisch alleen met jezelf te maken.
Daarom is deze blog ook tot stand gekomen.
Sterkte nogmaals voor beiden.
Dikke kussen en warmen omhelzingen
Mams
Lieve lieve meid, mijn hart voelt zo met je mee en bloedt als ik dit lees. Zo verschrikkelijk, ik heb er geen woorden voor..
BeantwoordenVerwijderenHet is zo unfair dat je dit hebt moeten meemaken. Ik vermoed dat je hier dikwijls aan terugdenkt,en uiteraard die 9 maanden later zijn zo symbolisch pijnlijk. Misschien geeft het schrijven erover je wat rust. Maak je daarmee een plekje voor je verdriet. Rouwen om iets dat was, een droom die uitkwam en toen niet meer was. Ik begrijp absoluut dat zoiets blijft hangen voor altijd.
Ik hoop dat dat rugzakje van jullie plots heel licht gaat wegen zonder zorgen en vol vooruitzichten op een mooie toekomst.
hoi Saskia, ik leef mee want ik heb dezelfde schuit gevaren, 2 jaar geleden ook van de roze wolk getotterd door een windei. Nu 2 jaar later ben ik opnieuw zwanger maar wordt nu meer opgevolgd en ben blijkbaar ook weer niet zo goed begonnen. Na 2 weken bevr. slechts 295 hcg en 2 dagen later 449 hcg wat dus geen stijging x 2 is. Wat ik er van moet denken weet ik niet, afwachten is al wat kan. Ik dacht dat er een verband was tussen laag hcg en windei dus dat ik misschien wel weer in de prijzen zou vallen, maar blijkbaar was jou hcg wel goed?
BeantwoordenVerwijderenHou je taai (en duim ook een beetje voor mij!)
Liefs Chris