Tijd..

De tijd gaat snel. Ik heb al een tijd niet geschreven op de blog.

Dat komt omdat ik niet zoveel inspiratie heb omdat ik zo moe ben. En ik merk dat de blog inmiddels niet meer zo grappig is als de bedoeling was. Het is inmiddels een klaaggezang geworden en dat was vanaf het begin toch niet echt de bedoeling.

Dat komt natuurlijk door alles wat er speelt en ik gewoon mijn gedachte opschrijf zonder erover na te denken. Alleen die is blijkbaar inmiddels zonder humor.

Toch kijk ik wel dagelijks even of er mensen reageren, dat vindt ik dan wel weer leuk. Raar eigenlijk hoe een mens in elkaar zit.

De doos ...iedereen is benieuwd of het vordert ik kan jullie met een gerust hart mededelen dat er niets over te zeggen valt. De doos is er nog niet...hij zal er eerdaags wel komen. Net als andere zaken die we nu aan aan het oplossen zijn. Het is net als een puzzel we leggen stukjes en soms passen die en soms niet. Soms gaan we op volle kracht vooruit, soms stopt het.

Alles gaat hier in golf bewegingen. Ik leef per dag en kijk soms iets vooruit maar niet verder dan het einde van het jaar. Dat is ver genoeg meer kan ik niet nu. Ik ben inmiddels '' officieel '' overspannen. En zit nu dus thuis, dat is dus geen vakantie he jongens dat is serieuze business. Aan de ene kant doet het me goed omdat er nu een pak minder prikkels zijn aan de andere kant voel ik mij verschrikkelijk schuldig naar collega's. Zeker omdat het nu de drukste periode is op het werk. Maar wat moet dat moet.

Ik merk dat ik erg leun op mijn ventje dat is lastig voor hem. Ik ben erg onzeker in alles wat ik doe, zeg of niet doe. Alles lukt niet meer zo goed, ik kan slecht tegen prikkels van buitenaf. ik kan alles maar slecht onthouden, mijn korte termijn geheugen is echt een zeef. ik weet soms niet eens meer wat ik een uur geleden heb gedaan. En als ik alleen naar de stad ga dan ben ik zo weg teveel is het ik kan het niet filteren. Auto rijden is ook wat lastig omdat ik zoo moe ben.En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik slaap veel en lees simpele boeken ach het zal wel weer overgaan.

zo dat was de update voor nu....

Opdracht

Twee weken geleden heb ik een opdracht gekregen. Zorg ervoor dat de spanning en stress uit je lichaam gaat door te knutselen. Jaja lekker makkelijk gezegd maar niet gedaan.

De psych waar we inmiddels al een paar keer samen naar toe zijn geweest kwam hiermee. Juist omdat mijn hele lichaam pijn doet, fysieke klachten spelen bij mij altijd een grote rol als ik de emoties niet kan,wil of durf te uiten. Hoe dat komt weet ik eigenlijk niet.

Ze kwam met een zwarte door aanzetten waarin allerlei teksten en andere dingen zaten, op de doos zaten veren en verschillende zinnen of woorden zoals, ik kan niet zwanger worden, of iui of icsi enz. Ik begon onverwacht verschrikkelijk te huilen, de psych, ik en Alan schrokken daar eigenlijk allemaal van. Ze vroeg zich af hoe dat kwam. Alan zei ,, omdat je het woord ritueel gebruikt en daar houdt sas niet van'' hmmm dacht ik dat is waar maar nee dat is het niet. Later bedacht ik dat het zo definitief voelde, zo en nu stoppen we punt, dit is om af te sluiten. En ik kwam er direct achter dat ik het nog niet kan en wil afsluiten. Ik ben er nog niet klaar voor om met zijn tweetjes te blijven. Ach wanneer ben je er wel klaar voor als de hele wereld dagelijks draait om kinderen? Volgens mij nooit.

Nu de psych op vakantie is voor enkele weken, heb ik rustig de tijd om na te denken ook over de 'zwarte doos'' en mijn opdracht.

Net tijdens het dagelijks ochtend wandelingetje met de liefste hondjes van de wereld. Bedacht ik dat ik bang ben voor mijn eigen emoties. Wat als ik eraan begin, welke beerput van jaren van mislukkingen ga ik open halen, hoe kom ik er dan uit? Kom ik er dan wel uit? Hoeveel kan ik nog hebben? Dat is de reden waarom ik niet durf omdat ik nu al bijna niet meer voor mezelf kan zorgen. Ik draai al maanden op de automatische piloot. De afgelopen weken is de aftakeling fysiek enorm snel gegaan. Mijn lichaam is zwaar en moe en kan niet meer vooruit. En dat is eng omdat ik het herken. Gelukkig herken ik het maar ohh wat is eng. Wat nu hoe verder echt waar ik weet en durf het niet.

Rust is het enige wat ik wil in alles rust. Dat zou de grootste remedie zijn. Maar rust zit er de komende tijd nog niet in.

Mijn vriendin zei vorige week ''schatte patat'' wij denken dat je langzaam naar een burn out gaat. Nee joh zei ik. Maar toch he ook daar denk ik nu dus overna en inderdaad ik zou het allemaal zomaar kunnen verliezen. En dat is dus echt niet de bedoeling.

Die zwarte doos dan toch maar maken? Alleen ....pffff ....ik wil wel maar durf niet.

x sas