Ik/wij wonen heel graag hier in Belgie. Het heeft ons al heel veel goeds gebracht.
Toch op momenten als nu slaat de heimwee toe. Ik loop al dagen weer met mijn zieltje onder mijn armen. Ben erg in mezelf gekeerd, gewoon omdat ik de hele tijd aan het nadenken ben. Ik heb van binnen zoveel verdriet maar het blijft van binnen. Het wilt het niet meer uit. Dat komt omdat het zoveel is.
De romantiek in ons leven komt hierdoor ook op een laag pitje te staan. Als we het gezellig hebben dan slaat alles weer om zo snel als een blad aan een boom. Omdat ik steeds opneiuw begin over de twijfels,over de pijn, de angst, het verlangen, het verdriet. We leven alle twee op ons eigen eilandje heel onbewust glijdt alles onder ons weg. Dat we van elkaar houden en elkaar nog altijd graag zien is een feit. Ik weet zeker dat we de storm overleven. Het is gewoon te moeilijk allemaal. Teveel veel te veel.
Mijn man wordt gek van mij...wel verder niet verder...wel ..niet..Hij wilt dat er een beslissing wordt genomen en daarmee klaar. Voor mij is het verre van zo simpel.
En nu zou ik zooo graag gewoon even een kopje thee drinken met mijn vriendinnen, een arm om me heen van mijn mama, het zwart witte van mijn papa horen....en nu is 3 uur rijden heeeeeel ver ....te ver...Dan wil ik zooo graag terug naar huis. Omdat mijn man mij nu niet kan troosten en hier niemand is ...ja op de chat ...maar dat is niet hetzelfde.
Konden we maar verder............verder dan vandaag en morgen.........
Télécharger Celui qui voulait tout changer English PDF
3 jaar geleden
Saskia, virtuele dikke knuf hoor.
BeantwoordenVerwijderenZo een beslissing nemen is helemaal niet eenvoudig. Laat je er niet toe forceren.
Een goede raad: laat je kinderwens je leven niet beheersen. weet dat er zo veel andere (leuke) dingen in het leven zijn waarvan je kan genieten.
Ik WEET ook dat op dit moment maar 1 doel in je leven is. Maar ooit zal je kunnen rondkijken en zien dat het leven ook nog zo veel meer te bieden heeft. Liefde, vriendschap, gezondheid, ontspanning, ... En tijd brengt raad
Groetjes
Sterretje
http://eindelijkzwanger.skynetblogs.be/
Lieverd,
BeantwoordenVerwijderenIk zou je zo graag knuffelen, er willen zijn, en helaas het is 3 uur rijden. Maar toch, weet dat ik elke dag aan je denk, en in gedachten met je huil en lach op en moment dat het je wel lukt.
Natuurlijk wordt je gek van die twijfel, en natuurlijk wordt Alan gek van jou.Toch zul je het af en toe, op die romantische momenten ECHT even los moeten laten, dat geeft iets van lucht op dat moment. De volgende dag mag je dan wel weer "zeuren" over de twijfel.
Dikke kussen je mams.
Lieve schat Sas, als ik het even van je zou kunnen overnemen zodat je ten volle kan genieten van de liefdevolle momenten tussen jou en je ventje, ik zou het meteen doen.
BeantwoordenVerwijderenDat het ALLES beheerst die vertwijfeling, ik begrijp het echt hoor meid. Ik leef dan ook enorm met je mee. Ik weet niet of het voor jou iets helpt, maar wij hebben een periodiek moment vastgelegd dat het helemaal over het babyprobleem mag gaan: dan mogen we huilen, roepen, tieren, volledig over de rooie gaan, praten, elkaar steunen en uithoren, analyseren... Daarbuiten proberen we ons leventje zo goed en zo kwaad op te pikken als dat kan. En het helpt ons tot nu toe. We geven ons probleem een plaatsje, maar tegelijkertijd laat het me toe te genieten van andere dingen. Als een 'slechte' gedachte de kop opsteekt dan laat ik die even toe en zeg ik tegen mezelf: ok ik ga dit opsparen en proberen uitklaren op ons vast moment..
Uiteraard kan je afwijken van dat stramien hè, als het echt niet gaat.. Maar ik kijk uit naar het PRAATmoment en ik weet dat ik dan alles kwijt kan. Daarnaast heb ik mijn vriendinnen en DVO. Das niet volledig hetzelfde idd als je mama bv en het blijft virtueel maar op stressmomenten kan het wel de broodnodige uitlaatklep zijn...
Ik denk aan je en bied je mijn schouder ana om op te leunen!
Liefste Saskia,
BeantwoordenVerwijderenKon ik je maar echt troosten. Kon ik je maar echt een schouder geven om op uit te huilen. Ik kan het jammer genoeg alleen virtueel. Ik hoop toch dat het helpt.
Het is vreselijk wat jij nu doormaakt. Je zit in een strijd. En je wil de strijd niet gewonnen geven, maar je wil de strijd niet laten overheersen. Als je twijfelt, ga dan nog even door. Het is moeilijk, het is lastig, het is emotioneel uitputtend. Maar probeer.
En hoe moeilijk ook, ik weet dat je kinderwens alles overheersend kan zijn en dat je moeilijk nog andere dingen in het leven kan zien, maar probeer te genieten van de andere dingen. Plan dingen met je ventje en geniet van elkaar op die momenten. Misschien moet je om dat te kunnen, misschien de raad van Momke opvolgen. Jullie hebben dan samen een moment om te praten over het probleem. Het is niet alleen jouw beslissing, maar een beslissing van jullie beiden. En buiten het praatuurtje, probeer te genieten van elkaar.
Een dikke dikke (ook al is het maar een virtuele) knuf.
Liefs,
Bokje