Gemakkerlijker gezegd dan gedaan

Het is de eerste maand dat we dus geen terug plaatsing doen. Dat we dus geen moppies laten ontdooien.

Dat is niet zo makkelijk, het ritme van het ziekenhuis is er ingeslopen. Dus nu denk ik steeds wanneer moet ik beginnen met meten. Oh nee dat hoeft niet. Dan denk ik wanneer zou ik ovuleren. Misschien zelf knutselen in de hoop op een verdwaalde super zwemmer. Ik moet hier nu steeds aan een Belgische reclame denken van een verzekeraar. Slechte reclame maar in deze toch wel grappig. Je hoort een romantisch muziekje en ziet een zaadje met roosje in zijn staart zwemmen, het eitje opent zich en plop het is gebeurd. Oh oh was het leven maar zo simpel.

Nu we niet meer terug plaatsen komen de andere vragen steeds naar boven. Toch maar op zoek naar een draagmoeder? Of toch adoptie of....geen idee. Het is een heel moeilijk landschap met verschillende kleuren en smaken waarin we ons bevinden. Op een dag zal het wel duidelijk worden denk ik.

De rust keert wel een beetje terug en het tranendal ook. Hopelijk vinden mijn hormonen ook hun natuurlijke evenwicht weer.

Ik kan nu wel van alles doen zonder ergens rekening mee te houden dat is dan maar het voordeel. Als er al over voordeel gesproken kan worden. Want het enige voordeel is natuurlijk een kindje maar goed...waarschijnlijk moeten we ons erin berusten dat ik die niet ga dragen. Mooi klote.

Liefs Saskia

Belangrijkste beslissing in tijden

De afgelopen dagen waren heel heftig. De afgelopen maanden en jaren eigenlijk ook al. Je zit in een sneltrein die niet lijkt te stoppen, je verliest daardoor heel veel dingen uit het oog. Ik bedoel ga maar eens in de sneltrein zitten en probeer alles te zien en te onthouden. Dat gaat echt niet hoor.

Onze sneltrein is een stoptrein geworden. Niet op alle haltes stopte deze de afgelopen tijd soms ging hij toch stiekem wat verder. Om zo beslissingen uit te stellen en te doen alsof het makkelijker is.

Onze sneltrein is de afgelopen weken met goede hulp, duidelijke gesprekken en veel nadenken een goede stoptrein geworden. Eentje die de eind halte ziet, maar er niet definitief zal stoppen. Maar wel voor nu voor de komende maanden. Onze laatste 4 moppies mogen er lekker in de vriezer blijven. En wachten tot het weer tijd wordt om te genieten van een ontdooiing. Dat is goed voor ons. Deze passagiers kunnen niet meer, ze lopen over. Ze kunnen het niet meer aan in de sneltrein te blijven. Ze willen zeer vooruit kijken naar de mooie en goede dingen van het leven. Ze moeten en wilen herstellen van al het fysieke en mentale zeer. Dat kan alleen maar om van de sneltrein in de mooie stoptrein te stappen.

Het is tijd een hele mooie tijd om van de stoptrein te genieten. En de sneltrein een hele mooie plek te geven waar hij oprecht verdient mag rusten.

x sas

Trauma

Voor mijn lezers die net heel positief starten met ivf/icsi misschien moeten jullie deze keer maar niet verder lezen....ik wil jullie moed niet ontnemen!

Ik heb gisteren een hele nare eigenlijk wel verschrikkelijke ontdekking gedaan. Ik twijfel al heel lang of ik verder wil gaan met de icsi. Waarom eengelijk kon ik dat tot gisteren niet goed verwoorden. Waarom wel dat weet ik al heel lang en heel goed. Maaar dat bewaar ik voor de volgende keer.

Waarom dus niet omdat ik de icsi al traumatisch heb ervaren. Dit woord heb ik pas iets langer dan 24 uur hieraan kunnen geven. Tot nu toe zei ik altijd dat het niet zo fijn was. Maar traumatisch is het echte woord. Jaren geleden heb ik voor revalidatie aan metname mijn armen voor reuma in de trappenberg gezeten voor 8 weken intern. Dat was een hele nare periode, ik heb daar verschrikkelijke dingen gezien, en ook veel pijn gehad. Maar het rare met pijn is je vergeet hoeveel pijn iets doet. Ergens weet je wel dat het heel naar was maar hoeveel pijn??? Werkelijk geen idee. Ik kende mijn lieve ventje toen nog niet vele van mijn huidige vrienden ook niet. Niemand behalve mijn ouders en mijn zusje hebben dit als referentie kader.

Gisteren avond kwam ik erachter dat de icsi erger veeiel erger was dan de periode in en voor de trappenberg...en dat wil echt wel wat zeggen hoor.

ik ging vol goede moed spuiten, heb dat uiteindelijk veel te lang moeten doen omdat mijn eitjes eerst niet wilde groeien. En plots daar gingen ze. De arten waren heel blij met het mooie resultaat. Dat spuiten dat valt nog wel mee, ook al zijn het soms joekels van naalden wordt je buikje bont en blauw. Ik dacht dat ik goed was voorbereid voor de punctie. Dat is het moment dat ze de eitjes weg halen uit je baarmoeder.

Niet dus er was tegen mij gezegd nou je krijgt 5 kleine prikjes in je buik en een roesje je man mag erbij blijven en dan halen we ze weg. Het is ongeveer zo als bij de tandarts....hmmm ikke die tot dan toe nooit gaatjes heeft gehad kan er dus niets bij voorstellen.

Dan kwam ik op zaterdag ochtend in het ziekenhuis, kreeg een pilletje om alvast wat te verdoven. En daar ging ik...mijn man mocht niet mee, pas na de verdoving. Ik moest daar gaan liggen huh ..geen beeld..huh ..nee weer voor aap noot mies...Goed daar ligt je dan naald prikken in mijn arm voor het infuus gaat zoals gewoonlijk al niet goed..ok...dat ben ik al gewend. Dan zegt die arts ik ga je nu verdoven en steekt gewoon een naald in mijn vagina. Geen kleine naald he maar een reuze naald..ikke huh..het zou toch in mijn buik. Shit totale paniek rustig worden probeer rustig te worden bidden helpt normaal nu niet. Goed eerste prik pijn, tweede nog pijnlijker derde...kut dit is echt de hel zoooo'n pijn die naald komt er volgens mij aan de achter kant vanmijn rug weer uit. De arts schrikt van mijn reactie omdat ik in paniek ben moet huilen en zeg dit nooit meer. Ze wacht tot deze drie een beetje hun zerk doen en doet de laatste twee. Ok die vielen wel redelijk mee.

Dan mag mijn man komen die mag gaan zitten op een stoeltje ver van mij vandaan lekker..heb ik dus totaal niets aan. Ze gaan beginnen, ze doen aan de echostaaf een ijzeren geval redelijk groot dat blijkt het zuig spul te zijn. De eitje worden niet weggehaald maar leeg gezogen. En die vullen zich dan direct met bloed. Ik kanondertussen niets zien omdat alles draait draait en ik me heel ziek voel worden. Dan de laatste twee aan de linker kant ...die voel ik dus ..de verdoving is uitgewerkt ik zeg laat maar nee hoor we gaan fijn door. K*T hebben artsen tijdens hun opleiding niet leren luiteren ofzo? Het is een ware martel gang. De arts is super blij omdat ze eitjes zo moooi zijn. Fijn heel mooi, dan de andere kant en ja hoor weer voel ik het de verdoving doet zijn werk niet.

Daarna naar de kamer daar spuug ik van alle ellende en mag pas heel laat naar huis. Thuis gekomen ben ik niet waard alles draait nog steeds van het roesje fijn spul dat zeg..shit. Het lijkt wel of ik hallucineer. bah. Slapen dan maar slapen is vaak de remedie.

De volgende dag lijk ik wel 4/5 maanden zwanger zo dik is mijn buik keihard en opgezet. Veel drinken mevrouw..dat doe ik veel plassen ook. De buikpijn blijft. Op maandag middag is mijn man in paniek ik kan bijna niet meer ademen ik hijg als een paard. Het is al 5 uur hetuz is dicht. Hen kan ik dus niet bellen ik ga naar mijn huisarts fijne vent hoor goed ook. Maar weet zich geen raad, blijkbaar heeft in dit dorp nog niemand overstimulatie gehad. Zo noemen de artsen dit. Dinsdag ochtend naar het uz bloedprikken, ik zit op het randje van gevaarlijk ik mag keizen naar huis en iets meer doen liggen en drinken meer niet. Of hier blijven ik ga natuurlijk naar huis. Dom ik had moeten blijven. Mijn buik is na 3 weken redelijk normaal, mijn conditie na 6 maanden nog steeds 0, mijn hartritme doet na 1 maand weer redelijk normaal, heb plots 5 gaatjes in mijn tanden, heb nu na 12 maanden nog steeds pijn aan mijn rechter borst als kunnen ze niets vinden. na 9 maanden zijn eindelij mijn 9 maanden zijn eindelijk mijn hormonen en humeur weer stabiel.

Dus als ik de balans op maak dan ben ik dus bang doods bang. Ook al zeggen da artsen mevrouw de volgende keer doen we het anders. HMm ik ben bangvan niet...artsen houden alitjd iets achter altijd.

Ik heb tot gisteren dit alles fijn en wel onbewust in een laadje gestopt. En dacht er zo weinig mogelijk aan. Nu is het laadje open en geloof me dat is goed maar niet fijn.

Mijn ouders heb ik gisteren nog gebeld die schrokken eigenlijk wel van de vergelijking die hebben al die tijd ook geen idee gehad.

Ik denk dus steeds meer we stoppen...maar dan die maar...wat dan.

X Saskia


PS; Bij de meeste vrouwen gaat het dus niet zo als bij mij. Voor de gene die starten laat je hierdoor niet ontmoedigen!

Een week later....

In een week tijd kunnen er veel dingen veranderen. Of soms toch niet.

Ik twijfel over het feit of ik al mijn gedachten moet neer schrijven. Dit omdat er toch ook een paar belangrijke bekende dit lezen. Iedereen is ongerust over ons. Terecht als je ziet wat ik vanuit mijn emotie, verdriet en verlangen schrijf.

Ik kan zeggen mijn ventje en ik we komen er wel. Onze rugzak is gevuld maar we zullen hem legen op een bepaald moment. Als de tijd er rijp voor is dan zullen we een diepe zee zoeken en de rugzak legen en niet meer opnieuw vullen.

Negen maanden geleden...zaten wij twee weken op een roze wolk. Hadden wij en iedereen om ons heen een roze te roze bril op. we kregen negen maanden geleden op een vrijdag middag nieuws goed nieuws. Mevrouw u bent zwanger...ik zeg nog nee joh dat kan niet met al die stress deze maan. Jawel hoor het is echt waar gefeliciteerd..Ik sta op dat moment net bij de deur om naar binnen te lopen...ventje zit op de bank terwijl ik begin te huilen en naar mijn buik wijs...hij kijkt heel vreemd en begrijpt me niet. Ik doorloop met de vroedvrouw het stappen plan. Over twee weken de eerste echo. Kunt u dan? Huh of ik dan kan...tuurlijk...duhuh.

Twee mooie weken waren het in oktober, twee weken lang voelen of je iets voelt. Mensen dien zeggen dat je er anders uit ziet. Vlug eens op een neer naar NL ....even wat winkels in. Een moeder die allerlei tips geeft....nee hoor die kinderwagen niet doe die maar. Jaja even wachten he straks zijn het er twee. Een man thuis hebben die het niet gelooft zich er geen raad mee weet niet echt blij schijnt te zijn. Ohhh was ik maar iets meer zo geweest al hij....iets rustiger niet te blij.

Twee weken later nadat wij de namen al hebben. Twee weken later negen maanden geleden. Zitten we in die oude vertrouwde wachtkamer....ik kijk naar al die mensen die daar wachten en denk bij mezelf gelukkig de laatste keer. De volgende keer twee verdiepingen lager.

Negen maanden geleden....de echo....de vroedvrouw die zegt kijk wat mooi daar zit het vruchtzakje ..mevrouw dat begint goed hoor.......en dan is ze stil ....en nog stiller. Ik kan je vertellen als artsen stil worden dan is het niet goed. Ik kijk mee op het echo apparaat maar goed wat moet je zoeken. Helaas ....er zit alleen een vruchtzakje. hmmm zegt de dame in kwestie misschien zijn we te vroeg...ik hoor niets meer tranen...tranen biggelen langs mijn wangen...wat moet ik nu nog zeggen. We maken een afspraak voor volgende week.

Negen maanden geleden en wij weten wat een windei is. Een vruchtzakje zonder vruchtje. Dus niet zwanger en toch wel de HCG waarde zijn perfect. Een week later kijken ze op twee apparaten met 4 artsen nee hoor echt er is niets...huilen hoeft niet meer. Ik loop al een week als verdoofd rond. Alle kaartjes, boeken, knuffels en mooie jurk die ik al van lieve mensen heb gekregen zijn op geborgen al negen maanden lang.

De dag erna is de windei weggehaald. Ziek van de narcose totale paniek bij het wakker worden. Huilen even voor een dag. En dan verder. Verder is het leven.

Negen maanden geleden zijn er veel mensen om ons heen zwanger geworden. Die nu bevallen en ik...ik niet. Wij strijden verder al jaren lang. Negen maanden geleden...ons wonder had een van deze dagen geboren moeten worden gezond en wel.
Negen maanden geleden lijkt zo lang geleden is zooo dichtbij.

Saskia

Wat nu

Ik/wij wonen heel graag hier in Belgie. Het heeft ons al heel veel goeds gebracht.

Toch op momenten als nu slaat de heimwee toe. Ik loop al dagen weer met mijn zieltje onder mijn armen. Ben erg in mezelf gekeerd, gewoon omdat ik de hele tijd aan het nadenken ben. Ik heb van binnen zoveel verdriet maar het blijft van binnen. Het wilt het niet meer uit. Dat komt omdat het zoveel is.

De romantiek in ons leven komt hierdoor ook op een laag pitje te staan. Als we het gezellig hebben dan slaat alles weer om zo snel als een blad aan een boom. Omdat ik steeds opneiuw begin over de twijfels,over de pijn, de angst, het verlangen, het verdriet. We leven alle twee op ons eigen eilandje heel onbewust glijdt alles onder ons weg. Dat we van elkaar houden en elkaar nog altijd graag zien is een feit. Ik weet zeker dat we de storm overleven. Het is gewoon te moeilijk allemaal. Teveel veel te veel.

Mijn man wordt gek van mij...wel verder niet verder...wel ..niet..Hij wilt dat er een beslissing wordt genomen en daarmee klaar. Voor mij is het verre van zo simpel.

En nu zou ik zooo graag gewoon even een kopje thee drinken met mijn vriendinnen, een arm om me heen van mijn mama, het zwart witte van mijn papa horen....en nu is 3 uur rijden heeeeeel ver ....te ver...Dan wil ik zooo graag terug naar huis. Omdat mijn man mij nu niet kan troosten en hier niemand is ...ja op de chat ...maar dat is niet hetzelfde.

Konden we maar verder............verder dan vandaag en morgen.........

Twijfel

Al 6 jaren lang proberen wij ons gezin uit te bereiden met het geluid van kindervoetjes. Helaas horen we alleen maar stilte. Sinds 3 jaar komen we in het ziekenhuis dat brengt heel veel emotie met zich mee.

Vorige week is het weer niet gelukt. Dat doet ongelofelijk pijn zowel fysiek als mentaal. Natuurlijk hebben we elkaar en hebben we het goed samen. Dat we bij elkaar horen blijkt wel uit alles wat we mee maken.

Toch slaat steeds vaker de twijel toe. Twijfel of we verder moeten gaan, welke weg we nog kunnen bewandelen, wat is nog gezond wat niet meer. Twijfel of het ooit wel zal lukken. Twijfel is iets heel moeilijks niemand kan je helpen, twijfelen hoort eigenlijk niet bij mij. Ik twijfel zelden, ik zeg altijd als je twijfelt steek je de weg toch ook niet over. Het is ja of nee....maar blijkbaar is niet alles in het leven zwart of wit, niet voor alles kun je zelf het heft in handen nemen. Dus twijfel je contineu steeds meer steeds langer.

Diep in mijn hart wil ik graag een mooi gezin, voor nu voor later. Met alle mooie en moeilijke dingen die dat met zich mee brengt. Maar ook diep in mijn hoofdje hoor ik een stemmetje die zegt, stop ermee neem afscheid ga verder met je leven. Deel het anders in, maak er iets moois van. Het andere stemmetje wilt graag verder omdat het zo voelt, mijn hele lichaam doet er pijn van.

De twijfel slaat toe als een mokerslag in je gezicht. Twijfel over adoptie,twijfel over draagmoederschap. Twijfel, twijfel, twijel....gek wordt je ervan.

We hebben nog 6 moppies in de vriezer, zullen ze alle 6 de ontdooing overleven, zal er 1tje maar willen hechten? Is er 1tje sterk genoeg om het te overleven in die rare buik van mij? Twijfelen lukt het of lukt het niet.

Twijfelen doen we nog een ronde icsi, spuiten en slikken van allerlei chemische troep dat nog maanden in je lichaam zit. Twijfel of het nog wel verantwoord is.

Twijfelen is echt verschrikkelijk konden we maar een briefje uit de hemel krijgen met daarop het antwoord, maar goed al zouden we dat hebben....zouden we er ons dan aanhouden. Ook daar twijfel ik aan.

Zal het dagelijks, uren twijfelen dan eens stoppen of zit het inmiddels in mijn systeem. Zal het er niet meer uit gaan welke weg we ook bewandelen?? En welke weg is dan voor ons voor mij weg gelegd? Ik weet het niet echt niet er is geen antwoord. En niemand kan een antwoord geven. Iedereen zegt ga je eigen weg, dat helpt helemaal niets. Dus twijfel ik voort dagen, uren minuten achtereen...in de hoop dat de twijfel stopt.

Wellicht ijdele hoop, en moet ik ermee leren leven dat ik voor altijd blijf twijfelen.