Ik moet consateren dat het aantal bezoekers minder is geworden, of tenminste de reacties> Men leeft mee met ons als men het pas weet. Het lijkt wel of het dan spannend is, daarna is blijkbaar de lol ervan af. Mijn collega's weten waar we mee bezig zijn, tenminste tot 3 maanden geleden. Toen ik het op het werk vertelde en plots iedereen zogenaamd geïnteresseerd was. Na hun ervaring van dichtbij dat het mislukte zoals wij al jaren mee maken. Hield opeens de interesse op.
Nu is nog maar een enkeling oprecht geïnteresseerd in hoe het gaat. Weten ze dat we nog elke dag in twee strijd staan over; en hoe nu verder. Men kan er maar moeilijk mee overweg en vraagt er zelden naar. Is dat omdat ze ons willen ontzien? Is het omdat ze er genoeg van hebben? Of komt het omdat ze niet meer weten hoe reageren of wat te zeggen? Voor mij voelt het steeds meer als eenzaamheid. Alleen met Alan en soms zelfs dat niet, kan ik het er mondjes maat over hebben. Het is gewoon k** dat mensen doen alsof je een enge ziekte hebt. Ik houd me mond dus maar en eens in de week heb ik een uitlaadklep voor 1 uurtje. Dat helpt een beetje...de rest van de tijd zit het in mijn lichaam, in mijn hoofd in elk vezeltje van mij.
Ik denk wel eens en hoe zou ik reageren? Wat zou ik doen? Hoe zou ik me opstellen? En dan moet ook ik tot de conclusie komen dat ik het ook niet weet. Dus hoe kunnen anderen het dan weten? Geen idee.
Welkom dus in de wereld van de vruchtbaarheids problemen.
Het lot wilt wel dat nu we tijdelijk gestopt zijn mijn lichaam opeens aan het herstellen is. Door middel van allerlei kwaaltjes grote en kleine. Dat doet mijn lichaam altijd vervelend maar wel herkenbaar. Het zoekt een weg om dingen af te sluiten en opnieuw te vullen. Ik baal ervan want nu ik niet meer de hele dag met mijn baarmoeder bezig ben wordt ik dus confronteerde met ziekte beelden waar ik eigenlijk ook niet op zit te wachten. Aan de andere kant herken ik het en weet ik dat het een tijdje duurt en dan vindt mijn lichaam opnieuw rust en vrede met zichzelf. Gek eigenlijk hoe iedereen anders reageert op een aantal zaken. Trouwens als ik dit nu tegen een arts zeg, dan wijst die rustig met zijn vinger naar zijn voorhoofd. Dat ben ik al gewend want, ontstekingen nee die komen ergens vandaan wat zichtbaar is..niet zomaar hoor mevrouw omdat u nu toevallig ook dingen emotioneel ziet. Nee hoor dokter tuurlijk u heeft gelijk zoals altijd. U heeft er voor geleerd ik niet. Hmmm denkend bij mezelf wie zit er al 30 jaar in de lichaam?
Liefs Saskia
Ik merk in mijn omgeving dat mensen het vergeten. Sommigen weten niet of wij het goed vinden om erover te praten en zijn bang om ons te kwetsen.
BeantwoordenVerwijderenMijn ervaring is dat als je er zelf naar anderen heel open over bent en je moeiten met ze deelt, mensen wel graag willen luisteren en meeleven.
Nu het bij ons zo spannend is, zijn de bezoekers en reacties indd enorm gestegen.
Zal me niet verbazen als dat straks minder is. ergens wel jammer, want je voelt je dan zo'n slachtoffer waar ramptoeristen omheen stonden.
Aan de andere kant... als ik mensen nodig heb en ik vraag het, dan zijn ze er!
Hopelijk hebben jullie dat ook?? Ookal is het niet altijd leuk dat het dan vanuit je zelf moet komen ipv de ander.
Wat merk je nu aan je lichaam dan trouwens dan het zich aan het herstellen is?
Lijkt me ook lastig...want je wil er nu misschien juist even niet mee bezig zijn?
Sterkte Saskia!
Hey Saskia,
BeantwoordenVerwijderenJa in het begin is er heel veel 'interesse', naarmate je bezig bent 'mindert' dat precies hé...
Das een gevoel dat ik ook had ....
Wees maar zeker dat dat stilzwijgen niet betekent dat het niet meer leeft...
Ik ben er zeker van dat er heel wat mensen met jullie meeleven!!!
Ik hoop dat jullie rust vinden in deze halte ...
Ik zei soms als ik het lastig had: 'het kan niet slechter, het kan alleen maar verbeteren'...
Heb moed, hou vol,
ontspan, laat even los ...
Makkelijk gezegd dan gedaan maar leef...
beleef ... herleef ...
Goh meid 't zijn fases waar je doormoet...
En uiteindelijk komt alles goed,
komt alles goed ...
komt alles goed ...
Els
Saskia,
BeantwoordenVerwijderenIk vind het jammer dat je dit aanvoelt alsof niemand meer interesse in je heeft. Maar ik denk idd dat mensen meer "durven" vragen als je volop in actie bent dan als je even er de brui aan geeft. Als er op "medisch" vlak niet veel verandert, wat moeten ze dan vragen? Hoe moeten ze idd reageren? Gaat het goed met je? Wat kan je erop antwoorden? Plus, misschien willen mensen je ook de pauze gunnen, en beginnen ze er niet over omdat ze willen dat je echt pauze hebt. Het is vast niet omdat ze niet geïnteresseerd zijn. Het is gewoon niet zo evident. Is er trouwens één reactie een goede? Het is zooooooo moeilijk, zeker voor onervarenen.
Maar voel je niet alleen. Ook al sta je precies alleen met je probleem. Ik ben één van je geïnteresseerden!
Liefs,
Bokje
Erg herkenbaar wat je schrijft, daarom vind ik het wel heerlijk dat ik nu een blog schrijf kan ik alles van mij afschrijven en dat lucht ook wel op. Ga je volgen! Sterkte en succes!!
BeantwoordenVerwijderenHeel erg herkenbaar, maar ook moeilijk. Ikzelf vind het soms wel fijn dat mensen er niet altijd naar vragen. Ik vind het pijnlijk om er steeds over te praten, vandaar het blog! Hoef er dan dus steeds niet in real life over te praten maar kan men met mij meelezen.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je doorgaat met je blog, ik ben ook 1 van je geinteresseerden!
Kim
Maar wat nu dan toch lieve dochter,
BeantwoordenVerwijderenMensen zijn nog steeds geintresseerd, daar mag je beslist vanuit gaan.
Het is echter wel moeilijk, zelfs voor mij als moeder, om steeds de juiste toon te weten. Wanneer moet ik je oppeppen, wanneer moet ik mee huilen, wanneer gun ik je rust, wanneer......en zo hebben meer mensen, die veel verder weg saan dat ook.
Tja, en toen je het weekend vertelde dat je last kreeg van de rest van je lijf, wist ik dat al. Toen jij over je mond vertelde, en later over je been en arm, was het voor mij al duidelijk.
Maar ik laat je vaak ook zelf daarachter komen. Want dan weet je ook wat je er mee moet, of het waarom!
Het klopt de dokter heeft er voor gestuudeerd, maar de dokter kent inderdaad niet jouw lichaam met de reacties. Maar de dokter kijkt ook niet naar de emoties die een lichaam verkrampen!! Dat doen ze pas als je geestelijk in de knoop komt, en dan nog, wordt het opgelost met een verdovingpil waardoor je traag en sloom reageert, maar het probleem wordt zelden tot nooit opgelost.
Natuurlijk ben je nog elke dag met je lijf bezig, met de gedachte baby, dat is niet van de 1 op de andere dag gestopt. Je bent gestopt met allerlei rommel om het te kunnen krijgen. Dat is de rust voor het lichaam, je geest hmmhhmm, nou die heeft nog lang geen rust. Dat zal pas rust kennen, als jullie het helemaal gaan opgeven. En dat kan lang, heel lang duren.
Wat ik zeg is natuurlijk niet leuk, maar wel de keiharde waarheid.
Toch blijven we met zijn allen er vertrouwen in hebben dat het goed komt, alleen het heeft bij jouw langer tijd nodig. Langer dan gemiddeld, het is niet anders.
De hulp en die je nu hebt 1x per week zal daartoe ook bijdragen. Daar geloof ik stellig in.
Ook kan ik mij goed indenken dat je je regelmatig erg eenzaam voelt, het is ook niet altijd te delen, nee anders, je wilt het niet altijd delen. Omdat je dan bang bent een zeur te worden.
Blijf je verhaal vertellen, ook andere putten daaruit, en de reacties kunnen ook gewoon even vermindert zijn, omdat het vakantie tijd is.
Blijf bloggen voor jezelf en voor anderen, want, de lotgenoten weten het allerbeste hoe ze moeten reageren, hoe jammer voor jullie allemaal ook.
Blijf elkaar steunen, het is nodig en goed, he geeft ruimte in je hart en hoofd.
Veel sterkte ook voor de genen die Saskia steunen.
liefs knuffels mams
Saskia,
BeantwoordenVerwijderenJe hebt verdriet,
je hebt pijn,
't is niet eerlijk allemaal,
zelfs een stop maakt je soms stuurloos ...
Misschien eens iets anders...
Je hebt keiveel mensen die je steunen, met je meeleven
Je hebt een mama met een hart van goud, de liefde en bezorgdheid druipt uit elke mail dat ze schrijft
Je hebt een man die samen met je door berg en dal gaat
Je hebt zoveel moois rond je ... alleen moet je het willen zien ...
Laat even los, leef terug, doe leuke dingen en voel de blije kriebels in je lijf terug
't Is anders dat je had gehoopt
maar er is nog meer
er gebeurt nog meer rondom je...
1 leven Saskia
1 leven ...
Maak er het beste van gewoon...
Je zal zien,
antwoorden en inzichten zullen je helder worden als je hoofd vrij is en ondanks de pijn binnenin geluk laat overstijgen ...
Ex-ivfje Els