Teleurstellend

Teleurstellend is eigenlijk nog licht uitgedrukt. Ik ben gewoon heel boos, boos op mijn eigen lichaam. Al heel mijn leven laat het af weten op cruciale zaken. Ik ben tot op heden eigenlijk sinds jaren niet meer boos geweest op mijn lichaam. Ik weet helaas is tegenstelling tot anderen dat een lichaam niet van zelf en zonder grenzen functioneert.
Jaren geleden heb ik te kampen gehad met wekendelen reuma, heb er zelfs twee maanden intern voor in een revalidatie centrum gezeten. Daarna is het heel lang goed gegaan en ben ik niet meer boos. Ik ken mijn grenzen en eerlijk is eerlijk ik ben al jaren gezond.

Nu laat mijn lichaam het wel al jaren af weten om uit zichzelf zwanger te worden. Bij het begin van de procedure in het UZ Gent was ik altijd optimistisch. We wisten immers de reden, en ok met IUI zullen we er dan wel komen was mijn gedachte. Helaas zo simpel was het niet. En zelfs nu met icsi werkt het niet. Het zijn inmiddels al moppie's van 3 dagen oud deze maand zijn ze zelfs gelaserd. Mijn lichaam hoeft dus bijna niets meer te doen. En nog zelfs nu doet het niet zijn best. Het is niet eerlijk, niet leuk en heel ontmoedigend. Ik baal er ontzettend van dat het weigerd zwanger te worden gewoon te doen waar het voor gebouwd is. Natuurlijk zijn er mensen die graag kinderloos willen blijven om velen redenen. Maar ik denk dat het lichaam is gemaakt om kinderen te krijgen. Waarom de mijne dan niet. Waarom werk je niet, jij stom stom lichaam. Doe toch gewoon je ding!!!

Natuurlijk hebben we het goed samen zijn we gelukkig en kennen we veel liefde. Maar ons huis is gebouwd om kinderen te krijgen, het staat wagenweid open. In de bijbel staat deze tekst. Zet je tent open en bereid je voor. Nou God, ook U heeft Uw oren pot dicht. Bent een beetje dement aan het worden zoals een vriendin zei,, haar zus werd per ongeluk zwanger, zei al jaren niet.'' God is de weg kwijt. Ik ben ook de weg kwijt, de weg naar zwanger worden is een hele lange weg, en er komt maar geen einde aan. Mijn weg naar God is kwijt, het is stil aan de overkant. Ik ben zo boos dat ik mijn verdriet voor mezelf begin te houden even een traan en dan weer verder. Is dat de oplossing nee vast niet, laat je gaan zou mijn moeder zeggen dat is goed. Ik kan het niet ik ben geblokkeerd, ik kan er niet aan toe geven.

Het helpt wel dit te schrijven en van jullie te horen. Het helpt om met de lieve DVO-ers te praten en het helpt om met mijn west-vlaamse te chatten. Verder kom ik niet.

Saskia