Het is al een tijdje zo dat ik merk dat er weinig bekend is over het leed onder de iui,ivf,icsi, adoptie en andere zaken rond het ongewenst kinderloos zijn.
Men denkt over het algemeen(zo ook ik tot een paar jaar terug) met een van de behandelingen in het in een poep en een scheet(voor de NL lezers) of wel tussen de soep en de patatten (voor de BE lezers)gebeurd. Iedereen kan op die manier zwanger worden. Mensen kiezen zelf om dat niet te doen en gaan dan over tot adoptie. Niets maar dan ook niets in minder waar.
Natuurlijk als je eenmaal in die medische molen zit is het een keuze palet van jewelste. Maar eigenlijk wil je dat helemaal niet. Je wilt ''gewoon'' een kind.
Ook zijn er wel eens programma's die er iets over zeggen, op internet is er wel het een en ander over te lezen maar, nooit echt duidelijk. Hoe komt dat toch? In een tijd waarover we over alles praten, alles gezien mag worden, alles gezegd wordt? Hoe is het toch mogelijk dat er niet met een grotere openheid over wordt gesproken. Deze vragen houden mij al een tijdje bezig.
Wat mij ook zo opvalt is dat mensen die met behandelingen bezig zijn er niet over durven, kunnen, willen praten. Op bv een chat met ''lotgenoten''(wat een rot woord trouwens) hebben vele mensen een nickname ook op de blogs die ze zelf schrijven. Ergens snap ik het wel hoor maar aan de andere kant vindt ik het soms jammer.
Wij (ongewenst kinderloze) klagen onderling vaak dat men er geen begrip voor heeft maar moeten we dan zelf niet opener worden? De wereld om ons heen beter informeren?
Ik ben onlangs begonnen met een foto reportage te maken. Van het UZ Gent heb ik hiervoor toestemming gekregen. Tot nu toe zijn het helaas alleen maar plastische beelden. Graag wil ik werken met mensen, echte mensen en hun verhaal in beeld brengen. De leuke, mooie, vrolijke, moeilijke kanten vast leggen zodat er ook meer visueel beeld komt. De foto's die ik voor mijn blog gebruik zijn door mij gemaakt.
Dus wil je meewerken, durf je het, ik hoop het laat het maar weten. Samen kunnen we meer!
Tot slot nog een filmpje die ik op een andere blog zag...de volgende keer mijn ongenuanceerde mening erover.
http://www.novatv.nl/page/detailreacties/uitzendingen/7481/IVF+zonder+grenzen+in+Israël
XX Sasbelgie (ook in nickname dus...)
Mooie klare waarheid Sas
BeantwoordenVerwijderenSoms leven mensen in hun wereldje en lijkt alles gewoon normaal...
Kindjes krijgen, huisje boompje beestje,...
En jakkes wat is het moeilijk om zich plots in anderen hun leed te vermengen...
Durven ze, kunnen ze en vooral hoe ...
En die anderen vinden steun bij lotgenoten, gewoon omdat die zelf met hun lijf alles aanvoelen. Niet enkel met dat lijf maar ook met hun hoofd...
Soms gewoon geen zin dat 'gezeik' van 'kunstmatige' inleving te willen aanhoren van derden... Soms gewoon geen zin het nog eens allemaal te moeten uitleggen, soms gewoon lekker proberen te genieten van de kleine dingen in het leven en je ergens doorslaan...
Taboe is het zeker. Ben ik volledig mee eens.
Wat deugd doet is een fijne reactie, een knuffel, een klein gebaar...
Ergens willen we met z'n allen maar één ding en dat is de ander gewoon gelukkig zien...daar ben ik van overtuigd...
Elsx
Misschien ben ik hier dan een uitzondering op maar wij hebben er eigenlijk nooit een probleem mee gehad om er open en eerlijk over te praten met onze omgeving.. We hebben zo ook altijd heel veel steun gekregen van iedereen omdat iedereen wist wat er aan de hand was en met welke stap we nu bezig waren!
BeantwoordenVerwijderenDenk dat het emotioneel heel zwaar doorweegt als je er met (bijna) niemand over kan praten. Zo werkt het voor mij toch alleszins..
Elke
Hai dochter,
BeantwoordenVerwijderenIk denk inderdaad dat het heel belangrijk is om er over te praten.
Op die manier haal je het uit de taboe sfeer.
Helaas is dat vaak zo, ook met andere ziekten in het leven. Je kunt er mensen door winnen, ook zullen er altijd mensen zijn die afhaken. Omdat ze toch bang zijn het niet te begrijpen of je pijn doen, op momenten dat je het net niet kunt hebben.
Begrip wordt groter dat is met het niet kunnen krijgen van een kind toch heel belangrijk.
Ik wens je sterkte.
Dikke kus en knuffel je moeder
hee Sas......je hebt me aan het denken gezet......zie ook mijn blog even.
BeantwoordenVerwijderenIk blij denken en wie weet kunnen we in de toekomst idd wel iets voor elkaar betekenen?
Liefs bloem
Inderdaad is het voor de buitenwereld heel vanzelfsprekend om kinderen te krijgen. Dit hebben wij ook gemerkt aan opmerkingen die je krijgt van mensen als je al geruime tijd samenwoont. Wij hebben er bewust voor gekozen het niet naar buiten te brengen binnen ons kleine dorp. Mensen daarbuiten hebben we het wel verteld en dan merk je het onbegrip en ben ook vriendinnen verloren, maar heb via het blog wel lieve meiden leren kennen, die tenminste weten waar je het over hebt.
BeantwoordenVerwijderenIk zit nu wel in een ander leven, want bij ons is het uiteindelijk na 4 jaar gelukt na 4x IVF en als je dan naar buitenbrengt hoe het precies zit zijn mensen wel begripvol. Maar we moeten leren accepteren dat mensen buiten de mmm niet weten wat het is en daar ook begrip voor willen opbrengen. Zo is het nu eenmaal. Je kunt niet alles weten in het leven. Helaas. Groetjes Esje.
hoi Sas,
BeantwoordenVerwijderenIk kom hier via Bloem.
Moeilijk is het hè? Wij zijn er wel altijd heel open over geweest naar iedereen, maar toch stuit je op heel veel onbegrip. Misschien niet bewust, maar mensen kunnen zulke kwetsende opmerkingen maken, alleen door hun onwetendheid. De meest pijnlijke (en domme) opmerking die ik ooit gekregen heb in mijn mmm-periode was "je kunt iets wat je nooit gehad hebt toch niet missen!". Ik dacht dat ik doodging toen ik het hoorde.
Wij hebben ook heel veel steun gehad, maar ik moet echt ook wel zeggen dat na een paar jaar het nieuwtje er wel af is. Dat mensen vinden dat het nu wel welletjes is geweest. Ze vragen nog wel hoe het gaat en zeggen ach en wee enzo maar het is met veel minder interesse. De echt geinteresseerden die dan nog overblijven (een paar familieleden en goede vrienden/vriendinnen) zijn echt op 1 of hooguit 2 handen te tellen.
Innerlijke pijn zie je ook niet hè, ik denk dat dat ook veel meespeelt. Iemand die blind is, in een rolstoel zit, kaal is door chemo, daar zie je iets aan, maar bij ons zie je uiterlijk niks. En dat kunnen veel mensen niet begrijpen. Maar dat geldt inderdaad voor elke ziekte. Wij weten ook niet wat het is om bv ongeneeslijk ziek te zijn, en hoe je ook je best doet, je kunt je ab-so-luut niet verplaatsen in zo'n persoon.
Anyway. Lang verhaal. Wat ik maar wil zeggen: ik wens je heel erg veel sterkte met alles en ik hoop van harte dat jullie allerliefste wens in vervulling gaat!
liefs, Edje
(zelf van de 9e ICSI ein-de-lijk zwanger)
ps ik wil best meewerken aan je projectje hoor!
ow en nu ik verder lees zie ik dat jij ook een Nederlande in België bent. Me too! ;-)
BeantwoordenVerwijderen